Ben varken ölüm yok, ölüm varken ben yokum; o halde korkacak ne var?

Ölmezden önce ölmek, dünyanın zevklerinden ve hayvani hırs ve şehvetlerinden sakınmaktır. Onu yapabilen insan, şüphesiz ki; hakiki varlık ile birleşir. Ve sonsuz hayat ile diri olur. Ancak insanlar dünyanın bin bir türlü çekici ve aldatıcı zevkinden, çeşit çeşit yakıcı hırslarından ayrılmadıkları için buna gönül vermezler.

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Yaşamla karşıtlık oluşturan, ölümden ziyade, yaşlılıktır. Yaşlılık, hayatın parodisidir; oysa ölüm, hayatı bir yazgıya dönüştürür: Ona bir kesinlik boyutu kazandırarak, onu sınırlamak ve korumak yoluyla bir yazgıya dönüştürür. Ölüm, zamanı yürürlükten kaldırır.

Ölümden sonra doğduğundan önce neysen o olacaksın.

Ölmek istemiyorum ama yaşamanın da meraklısı değilim.

Hayat ölmek için çok kısa.

Ölüm kapını çaldığı gün ona ne ikram edeceksin?

Herhangi bir varlığa yokluk yükletilemez.

Beden ruhun mezarıdır.

Düşünce ve yaşam konusunda, her birimiz için durum, doğumdan önce de ölümden sonra da aynıdır.

Bir insan ne zaman ölü sayılır?

Eğer ölüm fikrinden kurtulmak isterseniz, kendinizi bu tarafta yaşam olduğu düşüncesinden kurtarmalısınız. Yaşam ve ölüm birdir.

Öleceğimiz düşüncesi ölmekten daha korkunçtur.

Felsefe ölmeyi öğrenmek değil yaşamayı öğrenmektir.

Platon Felsefe yapmak ölmeyi öğrenmektir.

Çok sık sorulan bir soru ise şudur: "Ölüm ne zaman başlar?" Muhtemelen doğumda.

Yaşamak yeterince zor, ölmekse büyük işti.

Ey insan! Milyonlarca yıl önce ne idiysen, o olacaksın.

Yokluk, varlığın en yüksek şeklidir.