Hiç kimse, bu dünyadan canlı çıkmıyor.

Neticede robot değilim bir canlıyım; bir gün elbet ölümü tadacağım.

90-60-90'ı herkes bilir, elbette ki vücut ölçüleri. Ama bir de 200-70-60 var. Unutmayın, bu da tabut ölçüleri.

Dünyada ölümden devamlı, gerçekçi, güzel bir şey yok. Dünyada ölümden güzel, devamlı bir gerçeklik yok.

Hayatımın ilk dersi; kimse sürekli açık gözlerle dünyaya tahammül edemez.

Her şeyin sonrasını düşünürsen en sonrası günün birinde son nefestir.

Ölümün karşısında, ne yapsak, muvaffak olmuş bir aktörden farkımız olmayacak!

Hayatın en büyük ironisi, hiç kimsenin hayatta kalmaması.

İnsan, meyvanın çekirdeğini taşıması gibi ölümü kendi içinde taşımaktadır.

Şu yalan dünyanın sonu hiç imiş,
Akşam gelip konan, sabah göç imiş.

Her şey gerçeği andırıyor, her şey bir erkeğin başına gelebilir.

İnsan, ne idraksiz mahlûktur! Herkes kimsenin sağ kalmadığını bilir de, kendi öleceğine inanmak istemez.

"Gerçek uyum" ancak mezarda mümkün olabilir.

Zaten bütün insanların bir gün yok olup gideceği söylenmiyor muydu, küller küllere, toprak toprağa denilerek.

Bizler toz ve gölgeden başka bir şey değiliz.

Vakit insanın daima öldürmeye çalıştığı ama hep insanı öldürmekle sonlanan şeydir.

Gerçek; ölümü yok etmiyor, mesafeleri azaltmıyor, zamanı geciktirmiyor ama bize aslında ne olduğumuzu anlatıyor.

İnsana kıymet veren ölümdür.

Ölüm, biz insanların hep ötelediği, halı altına attığı bir şey. Ancak doktora gittiğinizde tasdikli kâğıdı size gösterdiğinde şap gibi kalıyorsunuz.

Ölüm, biz insanların hep ötelediği, halı altına attığı bir şey.