Eğer arzular at olsaydı, dilenciler bile belki binebilirdi.

Yoksun arzularından bahçe yapsan, tohumuna suyunu serpeler misin?

Arzu! İnsanın ta can evine işlersin sen; olmaz sanılan şeyleri oldurursun, düşlerle haberleşirsin; nasıl olur? Gerçek olmayanla düşüp kalkarsın, yoklukla arkadaşlık edersin sen; öyleyse gerçek olanlarla birleşebileceğin inanılır bir şey pekala; ve sen Arzu, yasayı çiğneyerek yaptığın bu işi, anlıyorum.

Bana yağmuru anlatma, yağ!

Bilgi olmadan gösterilen çaba, ışıksız ateş gibidir.

Mutluluk hazır bir şey değildir. Kendi eylemlerinden geliyor.

İlk yoksunluk tanışılan ilk gerçekliktir, bu durumda insana yüklenen gerçek amaç tam doygunluk şeklinde mükemmele ulaşmak olsa bile, onun bizdeki yanılsaması gerçeklerden kurtulmak, yani mutlak özgürlük şeklindedir.

İnsanın bir hayali bile gerçekleşse hastalığı iyice yerleşir.

Gerçekten yapman gerektiğinde, her şey uzaktan göründüğünden çok daha zordur. O zaman tıkanıp kalırsın, gerçekten yapman gerektiğinde. (O)

Konuşma, eylemlerin hayalidir.

Düşünmekte tatlı bir yaşam yoktur.

Dünyayı yaratan hamiyetli bir tanrı var olsaydı ve hem Evren'de hem de ölümden sonraki hayatta ahlaki bir düzen yaşansaydı, kendimize bunun çok iyi bir şey olduğunu söyleyebilirdik; oysa tam da bunları dilemeye mecbur bırakılmamız oldukça can acıtıcı bir gerçek olarak karşımıza çıkıyor.

Yapılana dek, her zaman imkansız gözükür.

Hiçbir şey ele geçirildiği zaman hayalde olduğu kadar güzel kalmaz

Mutluluk bir idealdir, hayal gücünün ürünüdür zira.

Arzu ilerledikçe, gerçek sahiplenme de giderek uzaklaşır.

Doğru, olgudur" ya da "doğruluk eylemle meydana çıkar.

Kendi düş âleminde takılıp kalmamalısın , bana kalırsa aksine berrak bir bakışla hayatın-sahici,muhteşem hayatın- vardığı yere kadar gitmelisin..

Dünyadaki bütün dualar bir adaletsizliği silemez.

Birisi bir zamanlar isteyen ve yapan bir kimse değildi.