Onno’nun hayatını kaybetmesinden sonra pop müziğindeki çıta düştü. Onno yaşıyor, Atilla Özdemiroğlu ve Garo Mafyan gibi isimler de piyasadan çekilmemiş olsaydı pop müziğinde bu denli fast food şarkılar yapılmaz, dezenformasyon yaşanmazdı.

Genellikle bestecinin bestesi, şarkıcının sözle sarf ettiği melodiden ibaret oluyor. Geri kalan bütün müzik ‘aranjman’ dediğimiz şey oluyor ve onların hepsi bir bütün olarak tınlıyor. O yüzden matematik değil ben daha çok duygulara önem veririm.

Ülkemizde maalesef kültür seviyemiz çok düşük. Önce onun yükselmesi lâzım ki, insanlar sadece Türk müziği değil, operaya, tiyatroya gitsin, çok sesli müzik dinlesin. Pop dediğin zaten nedir ki? Aranjmandır; cıstak cıstak, oynasın insanlar, gerisi önemli değil. Sabah kalkıyoruz mesela, televizyonu açıyoruz, bütün kanallarda herkes ayakta, oynuyor. Bu nasıl bir şeydir? Her şeyin yeri yordamı var. Halka ne verirseniz onu alıyor. Birazcık birazcık eğitmek lâzım.

"Eski kafalıyım ve kitap okumanın insanlığın şimdiye kadar tasarladığı en muhteşem eğlence olduğunu düşünüyorum."

Osmanlı devrinde işler daha iyiydi. Şimdi daha karışık. Bu ulus devletler bir felaket...

Kıskanılacak bir dönemde doğdum ve çalıştım.

Çocukken reklamlarda gördüğüm aptalca şeyleri almaya meraklıydım. Şimdi tüm bunlara sahibim ve o yüzden gereksizce alınan şeylerin insanı nasıl bir gerizekalıya çevirdiğini anlayabiliyorum. Doğu Almanya'da çok fazla imkan yoktu ama en azından birlik ve beraberlik vardı. Şimdi gırtlağımıza kadar egoya, tüketim çılgınlığına ve bencilliğe battık. Artık ticaret arkadaşlıktan önce geliyor.

Unutmamalı o güzel günleri, Anılarla gönülleri hoş tutmalı, avutabilmeli.

Ben eski bir çocuğum.

Tabii ki var... Bir Ajda Pekkan, Nilüfer, Nükhet Duru, Funda Arar ve Sezen Aksu kolay yetişmiyor... Candan Erçetin'in ve Zuhal Olcay'ın çalışmalarına hayranım. Leman Sam ve güzel kızları Şevval ile Şehnaz, Niran Ünsal, bizim zamanımızdan Rana ve Selçuk Alagöz kardeşler... Zülfü Livaneli müzikte tam bir fenomen... Besteleriyle Timur Selçuk ve Kayahan... Tarkan bir dünya şöhreti. Kenan Doğulu, Mustafa Sandal da öyle. Serdar Ortaç bir hadise. Ve daha birçok... Çok iyi şarkı söylüyorlar. Şarkı söylemek marifettir. Hayatta en iyi bildiğim şey, budur. Sözün özü, Türkiye'de yanlış şarkılar söyleyen güzel sesli usta yorumcular var.

Yıllar birer birer eskiyerek değiştiler. Oysa bir zamanlar çocuk gibi mahsun ve gençtiler.

Bizim zamanımızda her şey şahaneydi.

Teknoloji yokken her şey daha samimiydi. Daha masum, daha saf, temizdi her şey. Sözünde durulan bir yaşam şekli vardı. İnsan yararlı birşeyi kendine yararlı olsun diye kullanamıyor. Mutlaka deformasyona uğruyor.

Beyin olanca gücüyle ilerlerken, cinsel sistemlerin korkunç etkinliği daha uykuda olduğu için çocukluk, hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp cennet.

Gol olur.

Ben şimdi yorumcu kimliğimden çıkıp Fenerbahçeli kimliğimle konuşayım.

Birçok insan için, hayatım boyunca çocukluğumda kaldım demek, masum kaldım ve her şey çok güzeldi, anlamına gelir.

Nerede o balıketli, sürekli dolaşan, sürekli yemek pişiren, sürekli şarkı söyleyen, neşe saçan, hayatın keyfine varan, acısız doğumlar yapan, sağlıklı ve gürbüz çocuklar doğuran kadınlar?

Hayat kısa. Çok kısa... Halen yiyebiliyorsanız, anne reçeli yiyin.

Edebiyat, çocukluğumuza geri dönmenin en içten yollarından biridir.