Oyuncunun er meydanı tiyatro sahnesidir. Tiyatro sahnesinde arada hiçbir aracı olmadan seyirciyle baş başa kaldığı yerde aktör, aktör müdür değil midir anlaşılır.

Romantizm üzerine konuşamam çünkü bende o gen hiç yok. Biz gülmeye odaklıyız.

Sahnede ya ağlar gibi yaparsın ya da gerçekten ağlarsın. Ben ağlamayı seçiyorum. Gibi yaparsanız, seyirci de sizi seviyormuş gibi yapar.

Bütün kalbimle isteyerek söylüyorum: Sahnede ölmek istiyorum.

Oyuncunun sahnedeki her hareketi, düşüncelerinin görünür bir sonucu olmalıdır.

Her bir oyunda gözeneklerinizden adrenalin fışkırıyor. Başka ne yapar ki böyle bir şeyi insana? Bungy jumping mi ya da paraglading mi? Tiyatronun kendine böyle bir bağlayıcılığı var. Canlı olması nefis bir şey, her akşam bir sınav. Hadi bakalım, birisi bana bunun yerine bir şey önersin!

Bir bakmışsınız benim cenazemde başka sanatçılarla röportaj yapmışsınız. Gün gelecek tiyatro sanatçıları ölecek. Tiyatro perdesi üstümüze üstümüze yıkılacak. Seyirci üzülmesin. Ben ve benim arkadaşlarım, onların kederini alıp götürecek. Onlara sadece gülmek kalacak.

Benim cephem sahne. Ben tiyatronun bir neferiyim. Asker hastalıktan ölmez; kurşunla ölür. Ben de cephede yani sahnede alkışlarla ve alkışların arasında ölmek istiyorum.

Bir komedyen rolü, seyirciyi en az bir kez on beş saniyede bir güldürmek.

Biz seyirciyi memnun etmek ya da eğlendirmek için orada değiliz. Gerçeği söylemek için buradayız.

Hayatın sahnesi geniş, oyuncular dağınık... Kâh seyirci, kâh oyuncu oluyoruz. Çok defa birbirimizin komedyalarımızı, facialarımızı seyrediyoruz.

Tiyatroya gitmek lüzumusu yok. Dikkat olunursa bu kalabalıkların içinde ne komedya oynanıyor!

İnsanlık dışında hiçbir şey gülünç değildir.

Allah canımı sahnede alsın.

Tiyatro kendi müşterisini bulamıyorsa, tiyatro değildir.

Sahne tozu yutmadan oyun yazarı olamazsınız.

Ben sözümü sahnede söyledim.

Drama, aktörlerin ağlamasıdır diye düşünürdüm. Lakin drama seyircinin ağlamasıdır.

Artık genç seyirci çoğunlukta. Buna çok seviniyorum.

Sahneye ilk kez çıktığımda beni öldürmesinden korktum. O tempolu çığlıkların ne anlama geldiğini gerçekten anlayamadım. Bedenimin hareket etmekte olduğunu fark etmedim. Doğal bir şeydi bana olan. Bu yüzden sahne arkasına geçtiğimde yöneticiye “Ne yaptım? Ne yaptım” diye sordum ve o bana dedi ki: “Her ne yaptıysan geri dön ve aynı şeyi yap.”