Başkalarına kendimizden söz etmek gayet doğaldır; başkalarının kendileri hakkında söylediği şeyleri, onların kast ettiği biçimde anlamaksa bir kültür meselesidir.

Bize yazdığımızı değil, yüreğimizi okuyacak insanlar lazım.

Karşınızdakilerin “insan” olduğunu hiçbir zaman unutmayın!

Dinlemesini bilmek de bir sanattır. Birisi konuşurken onun sesinin akışını can kulağıyla dinlerim. Samimiyetini anlıyorum böylece.

İnsan sadece anladığını duyar.

Bir kişi yalnızca anladığı şeyi duyar.

Düşünmeyi başaramayan insanlar başkalarının konuşmasını dinlemezdi.

Bana kulak ver ki, sana ses verebileyim.

Karşınızdaki insanın da sizin gibi değerli olduğunu anlayınca onu sevmeniz kolaylaşır.

Kulak, yüreğe giden bir caddedir.

Dinlemeyi severim. İnsanları dikkatle dinleyerek çok şey öğrendim. Çoğu insan karşısındakini hiç dinlemez.

Dinlemesini Bilen, Anlamayı Da Bilmeli.

Bir erkeği dinlemenin en güzel biçimi susmaktır.

Dinlemek, gösterebileceğimiz nezaketlerin en yükseğidir.

Başkalarına kendilerinden bahsetme fırsatı veriniz.

Sürekli konuşursanız, başkalarının dediklerini asla duyamazsınız.

Beni ancak bir âmâ gördü, göremeden anladı neler hissettiğimi. Dertsize zevâl olmaz. Bana ancak dilsiz anlattı dili olanın dile getiremediklerini. Teşbihte kusur olmaz.

Her fikirden, her kesimden, her türden ve her kültürden insanın rahatlıkla konuşabileceği biriyim. Lokum misali bir adamım.

Karşımızdakilerin yayınlarını okumak utanç veriyor bize. Oysa bu duygunun tam tersini duymalıyız. Faşistler tarafından kandırılmış yoksul halkla karşı karşıya geldiğimizde sırf devrimci düşüncenin gerçekliğinden dem vuruyoruz ama onlara söylenen yalanlardan haberimiz yok.

Kendine saygı duymayan başkasına da saygı duyamaz.