Çıraydım, tutuşturdun beni, ağulu bir solukta üfleyip söndürdün şimdi de; kara kara tütüyorum.

Üzgünüm, koruyamadık aşkın ahengini.

Dalda muhabbette kumrular, bana ayrılığı sordular. Dedim afet, yangın, dedim kar. Dedim adet aşkı vururlar.

Ayrılık sevdanın türbesidir.

Ağlasam sesimi duyar mısınız? Mısralarımda; Dokunabilir misiniz? Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce. Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epiyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.

Anahtarınla sessizce girersin eve... Ev karanlıktır... Sonra onu duyarsın... İçerideki odada bu şarkıyı mırıldanmaktadır... (Famous Blue Raincoat) işte o an aynı sessizlikte çık evden, çünkü terk edileceksin...

Sana gitme demeyeceğim Üşüyorsun ceketimi al Günün en güzel saatleri bunlar Yanımda kal

Ayrılmak biraz ölmektir çok doğru

Sevdiğinin bir başkasıyla mutlu olduğunu görmekten daha acı bir şey varsa, O da sevdiğinin seninle mutsuz olduğunu görmektir.

Mademki yokluğumla daha mutlusun, O halde yokluk, benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun...

Hüzün adres değiştirir zamanla Benden geçer sana göçer Sevdiğim...

Anladım Yar'la bir olmayınca, Yer'le bir oluyormuş insan.

Değil mi ki, kavuşmalarımız topal Ayrılıklarımız koşar adım.

Eyvah ! ne yer, ne yar kaldı, Gönlüm dolu ahu zar kaldı.

Yeryüzüne barış getirmeye geldiğimi sanmayın! Barış değil, kılıç getirmeye geldim. Çünkü ben babayla oğlun, anneyle kızın, gelinle kaynananın arasına ayrılık sokmaya geldim. ‘İnsanın düşmanı kendi ev halkı olacak.’ Annesini ya da babasını beni sevdiğinden çok seven bana layık değildir. Oğlunu ya da kızını beni sevdiğinden çok seven bana layık değildir. Çarmıhını yüklenip ardımdan gelmeyen bana layık değildir. Canını kurtaran onu yitirecek. Canını benim uğruma yitiren ise onu kurtaracaktır.

Hüzün, bir hazin kelime... Ayrılık gibi, hicran gibi; ama mutluluk gibi de. Bazen bir gözde görürüz onu, bazen bir yüzde. Bazan bulutlarla gelir, bazen lodoslarla.

Bir sevgiyi anlamak, bir yaşam harcamaktır... Harcayacaksın!

Canan gide rindan dağıla mey ola rizan

İçimi yalayıp geçen hüzün geride mutlu düşler bırakıyor sevgili.

Artık demir almak günü gelmişse zamandan, Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan... Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol... Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol... Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli... Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli... Biçare gönüller!.. Ne giden son gemidir bu... Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu... Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler... Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler... Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden... Birçok seneler geçti dönen yok seferinden...