Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Eğer algı kapıları temizlenseydi, her şey insana, olduğu gibi görünürdü; sonsuz.

Bir şeyin öyle olduğuna duyulan sarsılmaz inanç, o şeyi öyle yapar mı?

Bir insan gördükleri kadardır.

“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Putları oldukları gibi tanımak onların büyüsünü bozmaz.

Hayatın aslında bir masala benzediği doğruymuş.

Sahnelemek, bir şeyin, başka bir şey gibi görünmesini sağlamaktır.

Ha, anlıyorum. İnsanlar, var olması mümkün olmayan şeyleri görmek istemiyorlar.

Gerçekliği duyulara konu olanlardan, algılananlardan ibâret sayarsak, göreliliğe mahkûm olmaktan kurtulamayız.

Nesnelerin aslı öyle değildir, sese ve renge çevirmek, onları anlamak için bizim yaptığımız işlemdir, her canlı öyle yapmak zorunda değil, nesneyi elektromanyetik radyasyona çevirerek "gören" yılan var mesela.

Gerçeği insan hafızasındakiler kadar yaşar, beyninin daha derinindekiler kadar değil.

Beyin gerçeği arama organı değildir, inanma organıdır.

Herşey biz ona nasıl bakarsak bize öyle görünür.

Yalnızca gözlerinle gördüklerine inanırsan başın çok derde girer, beladan kurtulamazsın, çamura saplanırsın.

Gerçeklerin önemi yoktur. Önemli olan size nasıl hissettirdiğidir.

Körlerin zaman kavramı yoktur. Zamanla ilgili şeyler de gizlenir onlardan.

Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

Gerçekliği, sakat gözler ve kulaklarla algılayan insan, görüngülerin ardındaki kaynağa gereksinme duyar.