İyiden çirkinlik, kötüden güzellik bulaşmaz insana. Demem o ki, kötülerle olan iyiliğe; iyilerle olan kötülüğe fırsat bulamaz.

İnsanın en iyi yanları, ancak onun kötü yanlarıyla birlikte kendini gösterebilir.

Bir kere başlarsan söylemeye yalan, onu bırakmaz ve yalanlar söylemeye kolay alışırsın.

Bu dünyada iki tip insan vardır: İyi ve kötü. İyiler daha rahat uyur ama kötüler uyanma vaktinden çok daha fazla keyif alır.

İyi Cennettir. Kötü Cehennem.

İyi edilgendir, Akıl’a boyun eğer. Kötü, Enerji’den doğan ve etkin olandır. İyi Cennettir. Kötü Cehennem.

İnsan, bilgili ve bercerikli olabilir, ama ya yürekli!.. Yürekli olmak öğretilmez.

Dil söylemez yüreğin harbini.

İnsan toplum içinde yaşadığından, kendisine benzer ve kendi gibi hassas kişilerle sarılmış bulunmaktadır. Onların hepsi memnun olmak ve acıdan kaçmak isterler. Memnuniyetlerini mucip her şeye “iyi”, acıya sebep olan her şeye ise “kötü” derler. Devamlı olarak fayda temin eden her şeyi fazilet, diğer insanların karakterinde bulunan ve kendilerine zarar veren her şeyi kusur olarak vasıflandırmaktadırlar.

Bu iyi ya da bu kötü deme. Bütün çıkarımları uzaklaştır. Her şeyi oldukları gibi kabul et.

İyiyle kötüyü ayırt edemiyoruz artık.

İnsan eylemleri sadece hizmet ettikleri amaç ve sonuçlara göre iyi veya kötü olurlar.

Kalp herkeste var; Yürek başka bir şey.

Asıl öz bir tanedir, iyinin de kötünün de ötesindedir.

Her şey, zevk ve acı vermesi bakımından iyi ya da kötü olarak adlandırılır.

Çok az insan gerçekten iyiyi tersinden ayırt edebilir.

İyi şeylere kötü; kötü şeylere iyi demenin yasalarda belli bir cezası olsa...

Bir erkeğin öfkeyle söylediklerini asla unutma.

Tanrı ve şeytan orada dövüşürler ve insanın kalbidir o savaşın alanı.

Akıl ve dirayetin ak saçlıların ki gibi, ama yüreğin masum çocukluk yüreği olsun..