Ne atom bombası, Ne Londra Konferansı; Bir elinde cımbız, Bir elinde ayna; Umurunda mı dünya!

Varsınlar deli sansınlar beni!

Herkesin mahkemesi kendi vicdanıdır.

İnsanların hakkımda ne düşündüğünü önemsemeyerek hayatımı on yıl uzattım.

Sen kim oluyorsun ki benim yaşadığım hayatı yargılıyorsun? Ben mükemmel değilim ve olmak zorunda da değilim! Parmaklarınla beni göstermeye başlamadan önce kendi ellerinin temiz olduğundan emin ol.

Suçu gelin etseler de kimse güvey girmeyecek.

Bak bana dikkatle. Sence ben militan mıyım? Sakallarımı yolsam, ahbaplarından mıyım? Geyik muhabbetine katılsam, söyle dostlarından mıyım? Neredeyim, sen neredesin? Sen ne boş bir kellesin! Sana dünyâlıklar ellesin, salıncaklarını tayfunlar yellesin!

Manzarayı bilir misin hiç görmediğin yerlerdeki? Bilmeden konuşmak aptallık değil de ne ki peki?

Aşk şarabımı alkol sanar, kınarlar beni. De ki öyleyse Sago başı dönmüş ayyaşın teki.

Eteğini indirmek istediğin için hayat fahişe sana göre.

Dünyada hareketlerini yargılayamayacağımız hiç kimse yoktur! Sizin söylediğiniz sadece bahane.

İnsanlar başkalarının yargı gücüne kendi yargı güçlerinden çok güvenirler.

Özgür insan, yaratıcı insan, realiteye çevresini ve zamanını yöneten moralin gözlükleriyle bakarak fikir yürütmez; insanlar karşısında yargıç rolü oynamaz.

İnsanlar “başkalarının yargı gücüne kendi yargı güçlerinden çok güvenliler.

Büyük çapta yaratıcı insan 'benim' diyen insandır.

Dünyada ne kadar insan varsa o kadar da kişilik var.

Teröristlerle serbest kalacağıma çürürüm! (Hem teröristlerin hem de Ergenekon ve Balyoz gibi davalarda yargılananların serbest kalacağına ilişkin iddialar için)

Bir gün önceki “ben”i yargılamak isterim. Aynaya bakan gözümden, gözümün gördüğünü tanımlayan beynimden, gözümün gördüğünü yorumlayan yüreğime doğru inerim.

Benim geçmişteki ve halen sürmekte olan en müthiş günahım geçerli görüşlere uymayan bir kişi olmaktır.

Sampson: Benim için endişelenme.