Kişisel çıkar uğruna, geçici kazanç için kimseyi satmayın.

Cefâya sabr ider ölüp gidince âşık-ı sâdık
Adavet idemez yâra mahabbet itmez ağyâra

Yahyâ ölüp gidince kûyı kilâbı gibi
Var iken âsitânı gayrı mekânda yatmaz

Tecrübe gösterdi ki hakiki dost şudur: Asla gücenmez, dostunun düşmanları onun da düşmanlarıdır ve gerektiğinde hayatını feda eder.

Oğul, torun, dost, müttefik, benimle bağlılığı olan herkes iyiliğimden nasiplendi. İkbal ve saadetimin parlaklığı ve yüksekliği hiç kimseyi unutmaya sebep olmadı. Tarafımdan her zaman, herkes lâyık olduğu mükâfat ve hürmete kavuştu. İkbal yıldızımın sönüklüğü zamanlarında edindiğim tecrübeler, dostlara karşı nasıl, düşmanlara karşı nasıl davranmak gerektiğini bana öğretmişti.

Çıkar hesabıyla ahlaki normlara uyanlara, dünyanın her yerinde ve tarihin her evresinde ne isim verilir biliyorsunuz: riyakar denir.

Kendi çıkarımız hükmü tamamıyla yanlış kılar.

İnsanlar tutumlarını ve davranışlarını çıkarları değiştiği oranda hızla değiştirirler.

Sadakatten vazgeçersek, elimizde kaçınılmaz bir şekilde korku ve hırs kalıyor.

Mirasçının ağlaması, maske altında bir gülüştür.

Lüzumsuz şeylerden hiçbirine ihtiyaç duymamak, gerekli olan hiçbir şeyden ise yoksun olmamak ne güzeldir.

Eğer bir takım küme düşerse futbolcular gider, adamlar kalır.

Çıkarınız varsa herşey yapabilirsiniz. hatta gerekirse soylu ve namuslu bile davranırsınız.. bunu yaparsınız!

Başkalarını aldatmayı çıkarlı bulan insanlar, hakikati aramadan pek çabuk bıkmış olsalar gerekir.

İnsan gereksinimleri ne kadar azsa o kadar mutlu olur. istekleri çoğaldıkça özgürlüğü azalır.

Korkulmaktan çok sevilmek mi iyidir, yoksa sevilmekten çok korkulmak mı? Benim yanıtım bunların ikisinin de gerekli olduğudur; ama ikisini bağdaştırmak güç gözüktüğüne göre, birinden biri olmayacaksa sevilmekten çok korkulmak bence çok daha güvenlidir. Çünkü insanlar hakkında genelde şu söylenebilir: Nankör, değişken, içten pazarlıklı, korkak ve çıkarcıdırlar; onlara iyilik ettiğin sürece hepsi seninledir; yukarıda da dediğim gibi, gerekmedikçe kanlarını, mallarını, canlarını ve çocuklarını sana sunarlar ama bir gerekmeye görsün hepsi senden yüz çevirirler. Sadece onların sözüne dayanan prens, başka önlemler almamışsa, ortada kalır ve yok olup gider; çünkü gönül yüceliği ile değil de para gücüyle edinilmiş dostluklar borç alınmıştır kazanılmış değil ve tam da gerektiği zaman kullanılamaz olurlar. Ve insanlar, kendini sevdirmek isteyenden çok korkutmak isteyeni kırmaktan çekinirler; çünkü sevgi bağı şükranla örülmüştür yani insanların kopartmakta duraksamadıkları bir iplikle zira ki kişisel çıkarları söz konusu olduğunda insanlar hainleşirler; ama korku bağı insanları hiç terk etmeyen ceza yemek korkusuyla dokunmuştur.

Bu dünyada ekmekten çok sevgiye ve takdire açlık duyulur.

Erkekleri sadık tutamazsınız. Eğer insanlar evlenmek istiyor ve sonra ortalıkta dolaşıyorsa, bence bu sahtekârlık. Eğer evleneceksen, evlen, hepsi bu. Diğerlerine bakmamı engelleyebilecek bir piliç görmedim.

Bize teşekkür borcu olan biriyle karşılaştığımızda hemen bunu düşünürüz. Teşekkür borçlu olduğumuz ve bunu hiç aklımıza getirmediğimiz kişilerle ise ne kadar sık karşılaşırız?

İnsanlar melek olsaydı devlete hiçbir zaman gerek olmazdı.