İnsanların çoğu, yaşanmamış bir hayattan ölüyor.

Zehir yudum yudum içilmez. Onu, bir hamlede yutmak lâzımdır

"Zehir yudum yudum içilmez. Onu, bir hamlede yutmak lâzımdır"

Cesaretin ölçüsü ölmek değil, yaşamaktır.

Herkes ölür ama yalnızca bazıları gerçekten yaşar.

Kötü insanları tanıma senesi... Can çekişmekte adımın 5 hânesi, yaşamdan soğumamın çoktur bahanesi. Günden güne yırtılmakta kalbimin 12 perdesi. Korkutur cesaretimi iradesizlik sillesi.

Sıkıntı sıktığın zaman patlayan sivilce. Düşünmelisin sivilce, enine boyuna bütünce. Beter eder düşünce. Diz kapakların kanar düşünce, iblis dalga geçer kananla sertçe. Ben baktıkça ağaçlara, kalbimin kuşları konmak ister dallara. Önceden inanırdım ne yazık ki fallara. Onlarla yitirilen sahipsiz yıllara, derken elvedâ; bir dize daha karala.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Kimileri Gül dediler, ömür boyu güldüler; Kimileri de Gül dediler, Gül uğruna öldüler.

Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o ama... Bozmadım.

Bir sevgiyi anlamak, bir yaşam harcamaktır... Harcayacaksın!

Doğru şeyler yapmışsanız ölmüş gibi olmuyorsunuz, bunu giderek anlıyorum.

Cesaret olmadan diğer tüm erdemler anlamını yitirir.

Çoğu insan fiziksel, entelektüel veya ahlaki açıdan olsun kendi potansiyel varlıklarının çok azını kapsayan dar bir çemberde yaşar.

Hepimiz içinden hayal bile etmediğimiz şeyleri çekip çıkarabileceğimiz, yaşam sarnıçlarına sahibiz.

Yaşamak izler bırakmaktır.

Cesaret, korkmamaktır. ("Le courage, c'est de ne pas avoir peur.")

Gerçekten yaşamak istiyorsak, bir an önce denemeye başlasak iyi olur.

Ne de olsa hepimiz ölümden sonraki pişmanlığın bir anlamı olmadığını biliyoruz.

Eğer herhangi bir şeyi denemek için cesaretimiz olmasa hayatımız ne olur?