Hak, kendi başına güçsüzdür. Tabiatta hüküm süren şey ise güçtür.

İnsanlığın en güzel görevi adalet dağıtmasıdır.

Güçlü olanın güçsüzü maddi manevi tanklarla, tüfeklerle acımasızca ezip geçtiği, hukukun -ama sana, bana amcamın kızı Süheyla’ya göre değil, evrensel kriterlere göre hukukun- üstünlüğü olmadığından gücünü, dolayısı ile mezalimini, Allah yarattı demeden artırdığı bir düzenden söz ediyoruz.

İnsanlar ancak adaletle doyurulur.

Hiçbir devlet gücü hak veremez.

Hak, kuvvetler arasındaki ayrılıktır.

Hiçbir devlet gücü hak veremez.

Neden sizin gözünüzde hak sahibi degilim? Siz gerçekten güçlümüsünüz?

Hukukun kuvvetinin azaldığı yerde, kuvvetlinin hukuku geçerli olmaya başlar.

Yasalar örümcek ağına benzer, küçük sinekler ağa takılır kalır, büyük sinekler ağı deler geçer.

Adalet daima güçlüden yanadır.

Kurtlar için özgürlük, çoğu zaman koyunlar için ölüm anlamına gelir.

Hukuk her şeyin kralıdır.

Güç olmadıktan sonra hakkın sende olması neye yarar?

Hakkı terkeden her güçlü, zelil olur; hakk’a sarılan her zelil de, izzet kazanır.

Hak en kuvvetli olandadır ve kuvvetimizin hudutları bizim kanunumuzdur.

Adalet sadece gerçekten, mutluluk ise sadece adaletten doğabilir.

Dayanacağın bir duvarın yoksa ör hadi. Kuvvete dayanamayan adalet âciz, adalete dayanamayan kuvvet zâlimdir.

Makam arabalarna yol ver geçsin, emri vâki olmuş her yolcu. Açılan çenelere çekici ver çaksın, yazılı kuralların kuramları aştı. Parmakları kırılan bu yazar yılmadı, kaç yazar âlim olsan? Amacını yamacında boğarak yok oldu Sezar, dedelerin toprak oldu bak orada mezar... Yalanla savunan dürüstle tanıştı, tekmeyle kovulan kiniyle yarıştı, paradan uzak olan silahla tanıştı, hayatla darılan ölümle barıştı.

Kimseye ağzının payının verilemediği bir ülkede yaşıyoruz. Uzun yıllar boyunca, en azından son kırk yıldır "yavuz hırsız ev sahibini bastırıyor" düşüncesi zihnimizi meşgul etti. Bir gün ev sahibinin hırsızı ağzının payını vereceğini ümid ediyorduk. Sosyal değişimin hakkaniyet konusunda bir duyarlık geliştireceği bize mantıklı görünüyordu. Diliyor ve özlüyorduk ki Türk toplumunun meşruiyet alanı inkâr edilemeyecek derecede açıklıkla benimsenebilecek. Fakat böyle olmadı. Son birkaç yılda Türkiye'yi evi sayanların kimler olduğu ve bu evin ahalisinin kimlerden teşekkül ettiği soruları eskisinden daha muğlak hale geldi. Kimse kimseye ağzının payını veremedi.