Basitçe ifade edersek, hümanizm cennete, cehenneme, Tanrı'ya, tanrılara ve doğaüstü olan her şeye olan inancı reddederken, aynı zamanda insanların iyi, sevgi dolu ve fedakar olma konusunda olumlu potansiyele olan inancını onaylar. Hümanizm, inancı akıl lehine reddeder, kanıta dayalı düşünme lehine batıl inancı reddeder ve bir tanrıya tapınmanın yerine insanlığa ve doğal dünyaya duyulan takdir ve sevgiyi koyar.

Eteğini indirmek istediğin için hayat fahişe sana göre.

Doğal ahlakı geliştirip kemale erdirmeden dinsel veya metafizik inançların bir faydası olmaz.

Bir başka dünyayı işaret etmek aramızdaki ahlaksızlığı asla azaltmayacak; bu dünyaya ışık tutmak tek başına bize yardım edecektir.

Aydınlanmış entelektüel ahlakın vazgeçilemez koşulu, tüm inançları, hatta bilimin mutlak gerçek dediklerini de eleştiriye tabi tutmaktan geçer.

Haklı olduğumu biliyor muyum? Yargılar gerçeklerle aynı değildir. İçgüdü bilim değildir. Ben de herhangi bir insan gibiyim, yanılabilir ve yanılabilirim. Ben sadece neye inandığımı biliyorum.

İnançlı insanı iyi bir insandan daha değerli gören tüm öğretiler sahtedir.

Cinsel ahlakın ilk ve tek ilkesi: suçlayan her zaman suçludur.

Uzun süredir hayvan gibi yaşıyoruz ama bir melek gibi öleceğim; Tanrı ile yüz yüze geldiğimizde ne denli sevdiğimiz ölçüsüyle yargılanacağız Sevgi kendini kurban edebilmektir.

İyi bir kalp en iyi dindir.

Tanrıyla diğer boyutlardaki ilişkim sadece beni ilgilendirir. Kutsal kitapların temelinde doğruluk, dürüstlük, çalışkanlık ve sevgi yatar. Bunlara önem versek dünyadaki sorunlar çözülür ama insanların hırsı ve egosu buna izin vermiyor.

Ateist olmak için gerekli kalp iyiliği ve zihin kudreti, ancak on binde bir insanda görülür.

Dünyanın tüm dinleri, insanlığın tüm temel kurallarının yok sayılması üzerine inşa edilmiştir...

Doğada ne ödül ne de ceza vardır, yalnızca sonuçlar. Evet, bir insan Tanrı'nın, köleliği desteklediğine; kadınları ve çocukları öldürmeleri için askerleri komuta ettiğine; çokeşliliğe inandığına; sırf onun takdirinde diye zulmettiğine; sonsuza kadar cezalandırdığına ve inançsızlardan nefret ettiğine gerçekten inanıyorsa, bunun benim algıma etkisi kötü olacak.

Bir insan tanrıların varlığına hiç inanmasa da, eğer aynı zamanda dürüst bir mizacı varsa, böyle kişiler insanlardaki kötülükten nefret eder; yanlışlıklara karşı olan nefretleri, onları yanlış işler yapmaktan uzaklaştırır; haksızlıktan kaçınırlar ve namuslu yaşarlar.

Sizi çağıran Tanrı kutsal olduğuna göre, siz de her davranışınızda kutsal olun.

Ahlak yargıları ve cezalandırmaları, daha az sınırlandırılmış olanlara karşı (özgür olan bireylere karşı) ruhsal olarak sınırlandırılmış olanın gözde intikam biçimidir.

Evet, onların böyle söylediği iddia ediliyor, ama böyle düşünmüyorlardı. ... Jüpiter'den beri bütün dinler ahlakı öğütlüyorlar. Bir din dünyanın varoluşuyla birlikte var olsaydı ona inanırdım. Ama Sokrates'e, Platon'a, Musa'ya, Muhammed'e bakınca buna inanamıyorum. Bunların hepsi insan tarafından uydurulmuştur.

Ne irfandır veren ahlaka yükseklik ne vicdandır. Fazilet hissi insanlarda Allah korkusundandır. Yüreklerden çekilmiş farz edilsin havfı Yezdanın Ne irfanın kalır tesiri katiyyen, ne vicdanın.

Ego tek yasadır ve onun dışındaki, herhangi bir kanuna, inanca ya da anlayışa karşı hiçbir yükümlülüğüm yoktur.