Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanmak mı iyi zalim kaderin oklarına, yumruklarına, yoksa çılgın denizlere karşı gelip bir son vermek mi? Ölmek uyumak hepsi bu kadar, yalnızca uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin ve çektiği bütün kahırları bedenin...

Yaşamak on altı saatlik acımızı uykuyla yatıştırdığımız bir hastalıktır. Uyku geçici bir çaredir. Ölüm ilaçtır.

Acı çekmek, ölmekten daha çok cesaret ister.

Acınası biri olarak yaşamak ölüm gibi bir şey, öyle değil mi?

Ölüm acı vermez; acı veren şey, yaşamdır.

Yaşarken ölmeyi, ölerek yaşamayı sadece uykusuzlar bilir. Gözlerinin altında biriken her küçük torba gördükleri hayallerle doludur.

Ama acı bilmeyen mutluluk bir uyku; yaşamak ise ancak ölüm olduğu için var. Bir çocuk gibi ölümsüz olasın ve uyuyasın mı istiyorsun?

Ölmek bize zarar vermez, ama yaşamak bizi daha çok incitir.

Kuru bir akağaç yaprağı kopmuş, yere düşüyor; hareketleri bir kelebeğin uçuşuyla aynı. Tuhaf değil mi? En kederli ve ölgün olan şey en neşeli ve canlı olana benziyor.

Ölüm eski bir olaydır, ama her insana yeni görünür.

Kimileri Gül dediler, ömür boyu güldüler; Kimileri de Gül dediler, Gül uğruna öldüler.

Hayata ‘evet’ deme aynı zamanda acıya, işkenceye, eksikliklere, açlıklara, ölüme de ‘evet’ demektir.

Diridir şu kimse ki yâr öldürür
Ne gam ana ki gamgüsâr öldürür
(Sevgili tarafından öldürülen kişi diridir. Ne yazıktır o kişiye ki, gam öldürür.)

Yeter bir nazar bin benim bigiye
Niçin hecr ile zâr zâr öldürür
(Benim gibisine bir bakış yeter, niçin ayrılık derdi ile yavaş yavaş öldürürsün.)

Ölmezden önce ölmek, dünyanın zevklerinden ve hayvani hırs ve şehvetlerinden sakınmaktır. Onu yapabilen insan, şüphesiz ki; hakiki varlık ile birleşir. Ve sonsuz hayat ile diri olur. Ancak insanlar dünyanın bin bir türlü çekici ve aldatıcı zevkinden, çeşit çeşit yakıcı hırslarından ayrılmadıkları için buna gönül vermezler.

Ne zaman öleceğimiz önemli değildir. Önemli olan nasıl öleceğimizdir, bize düşen şerefimizle ölmektir.

Bir dava, uğrunda ölünecek kadar değerli değil ise, uğrunda yaşanacak kadar da değerli değildir!

Ölüm; ben onu çiçeklerle giderken gördüm. Ölüm; ben onu yaşamları bilerken gördüm. Obur doymazlıkların obur açlıklarında, Ölüm; ben onu, varlıkları silerken gördüm. Ama bir de yokluğun ve yüreğin önünde; Ölüm; ben seni utanç ile titrerken gördüm.

Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o ama... Bozmadım.

Ben ölseydim, o belki ağlardı. Ama o ağlasaydı, ben ölürdüm.