Ne yaparsan yap, iyi ya da kötü, insanların her zaman söyleyecek olumsuz bir şeyleri olacak.

Öyle bir şeydir ki bu kibir, insanı kendi elindekiyle değil başkasının sefaletini görerek mutlu olmaya iter.

Başarılarımız, yaptığımız kötü hareketlerden daha çok düşman kazandırır.

Hoşa gitmeyen bir fikrin doğru olmadığını düşünmek insanın doğasında var. Eğer bir fikir bir insanın hoşuna gitmiyorsa, o zaman o kişinin o fikir aleyhinde argümanlar bulması hiç de zor olmayacaktır.

Schadenfreude, yani başkalarının başına gelen talihsizliklerden duyulan haince bir zevk, insan tabiatındaki en kötü özellik olma niteliğine sahiptir.

Kendi çıkarımız hükmü tamamıyla yanlış kılar.

Bizi hiç aldatmadıkları için, tanımadıklarımıza güven eğilimi gösteririz.

Çoğu insan bir şeyin doğru olduğuna veya olmadığına inanmayı sever.

Köpeğimi bile başkasına daha çok ilgi gösterdiğinde kıskanırım.

Şu an anlıyorum ki madde kullanmak baş ağrısı olmadan aspirin almak gibi bir şeydi. Her garip şey yapan insanın garip olduğunu düşünüyordum. Artık diğer insanları garip olarak nitelendiren insanların garip olduğunu anladım.

İstediğin kadar neşeli, iyicil, açık fikirli, başkalarına zararı olmayan biri ol: Bazıları mühürlüdür ve seni karanlığa çekmek isterler. Bazı insanlar, başka insanların karanlığına maruz kalmaya fazlaca alıştıkları için, senin aydınlığını bile kötüye yorarak, hakkında olmadık kusurlar üretebilirler.

Dostun üzüntüsüne acı duyabilirsin. Bu kolaydır; ama dostun başarısına sempati duyabilmek, sağlam bir karakter gerektirir.

Bir insan bir kere hapse düştü mü, artık ne kendini aynı gözle görebiliyor, ne öteki insanları. İşleri tıkırında giden dışarıdaki o 'namusu-bütünler' içeri girip çıkmış birisine burun kıvırıp geçerler. Ama o 'namusu-bütünler' bir bataklığa saplansalar, içeri girip çıkmış birisi onlara daha onurlu davranır.

Başarılı insanlar her zaman kıskanılır. Mesela bana atılan taşlarla bir anıt bile inşa edilebilirdi.

Aptallık, öfke, kibir, zalimlik, adaletsizlik, kötü niyet, yalan - bizimle aynı yöne baktığında tüm diziyi göremiyoruz.

Şansa inanmak durumundayız. Aksi halde sevmediklerimizin başarısını nasıl açıklayabiliriz ki?

Kendinin istekli olup da yapamadığı bir işi başkasının talihlilik ile yaptığı halde insanlarca o işi yapabilene karşı olan bu kin ve öfke nedir?

Acınılmaktansa kıskanılmak daha iyidir.

Hepimiz ön yargıyı kötüleriz ama hala ön yargılıyız.

İnsan en iyi dostunu burnu sürtmüş bir durumda görmekten gerçekten de hoşlanır; dostlukların büyük bölümü böyle bir mahçubiyet üzerine kuruludur, tüm aklı başında insanların bildiği eski bir gerçektir bu.