İnsan bir şey yapmaya hep geç kalırdı.

Hayatta hiçbir şey insan hayatı kadar değerli değildir.

İnsan, işine, işsiz kalıncaya kadar küfreder.

İnsan, büyük bir hayretle, binlerce yıllık varolmayıştan sonra birdenbire var olduğunu görür; bir süre yaşar; ve sonra yeniden yok olması gereken aynı oranda uzun zaman gelir.

İnsan umudu taşıdı, kimisi kırdı umudu. Lâkin kiminin sahip olduğu tek şey oydu, hepsi buydu.

Gençlik, sahip olunmaya değer tek şeydir.

Yine endîşe bilir kadr-i dürr-i güftârım/ Rüzigâr ise denî dehr ise sarrâf değil.

İnsanın kendi canı öyle tatlıdır ki, bal bile onun yanında çok tuzlu kalır! (Büyünün Gözleri; 2000, Perde II, Sahne III, p. 52)

Ben insanların tümünün yaralı ve hasta olduklarını inanıyorum. Sanatımın kaynağı da bu her insanda gördüğüm zavallılıkla, delilikle ilgilidir.

Her insanın hayatının, kendi sırlarını ve dramalarını içeren incelemeye değer olduğuna inanıyorum.

Zaman para gibidir, ne kadar az harcarsak o kadar ileri gideriz.

Hayatta olduğu gibi sanatta da geçerli fedakarlıklar gelir getirmeyenlerdir.

Sanat, sıklıkla zaman içinde güzelleşen çirkin şeyler üretir. Öte yandan moda, daima zaman içinde çirkinleşen güzel şeyler üretir.

İnsana ait düşüncelerin doğruluğu karşısında insan hayatının değeri nedir ki?

Vakit insanın daima öldürmeye çalıştığı ama hep insanı öldürmekle sonlanan şeydir.

İnsan bu dünyada bir fiyat biçilemeyecek, biçilse bile o fiyatın ödenmesinin mümkün olmadığı eziyetler yaşayabilirdi.

Paranızı, paranın alabileceği şeylere harcayın. Zamanınızı ise para ile satın alamayacağınız şeylere harcayın.

Yaşarken çok önemli görünen bazı şeyler zamanla un ufak dağılıp gidiyor. Başlangıçta fazla önem vermediği bazı şeyler ise yüce dağlar gibi yükselip göz kamaştırıyor. Yaşlanmanın böyle bir faydası var: Gözleriniz zayıflasa da, hayata tepeden kuş bakışı bakmayı öğreniyorsunuz.

İnsanlar güncel yaşamın zorunluluklarıyla elleri kolları bağlı duruma sokmuşlardı kendilerini. Sanki sonsuz zamanları varmış gibi ,ertelemelerde yaşayıp durmuşlardı.

Karanlık ve derin bir mahzende yüzyıllardır bekleyen kaliteli ve değerli bir şarap sanıyoruz kendimizi. Ama ne yazık ki, şişenin içinde bir damla bile şarap yok. Ama biz hâlâ çok değerli bir şarap olduğumuzu düşünüyoruz. Oysa yalnızca boş bir şişeden ibaretiz. Dışarıdan bakınca dolu görünen, ambalajı güzel, ama boş bir şişe. Bir gün şişe açıldığında ise, ne yazık ki yaşam serüvenimiz de sona ermiş oluyor.