İnsanı zaman kadar terbiye eden şey yoktur.

Tecrübe, yaşlanarak değil, yaşayarak kazanılır; ve zaman insanları değil, armutları olgunlaştırır.

Yaşama karşı çocuklaşırken ilerler yaşım.

Kimler önüne geçebilir zamanın akışının? Cümlelerimin noktalarına kaç zamanda ulaşırım?

Hayat bilgisi kitaba sığmaz, başkalarına yedirin.

İçinde bulunulan müthiş zaman parçasının önemini bir önceki veya bir sonraki zamanla değiştirme yanlısı kimseler yaşamadaki uyanıklığı terketmiş, şimdiki zamanı gölgede bırakıp kendilerini uyuşturmuş kimselerdir.

Zaman bizimdir. Onu kullanır, Öyle yürürüz.

Ne yazık ki, birisi tecrübe kazandıkça, gençliğini kaybediyor.

Tek bir günün sırası gelsin diye yaşam boyu bekliyoruz.

Yaşadığım deneyimler kadar yaşım yok.

Kelebeğin ömrüne bir gün deme, o senin gibi ayları değil anları yaşar.

Zaman bir uyuşturucudur. Fazlası sizi öldürür.

Yaşadıklarımdan etkilendim, yoksa duvar olmam gerekirdi.

Cennetteki sonsuz yaşama ya da cehennemin kaynar yağlarında geçen ebediyete kıyasla, altmış yıl nedir ki?

Yaşamını boşa geçirme, günlerini öldürme, uyku içinde harcama uyan ve insan ol.

Hiç kimse yaşamı yaşlanmakta olan kişi kadar sevmez.

Yaşamla karşıtlık oluşturan, ölümden ziyade, yaşlılıktır. Yaşlılık, hayatın parodisidir; oysa ölüm, hayatı bir yazgıya dönüştürür: Ona bir kesinlik boyutu kazandırarak, onu sınırlamak ve korumak yoluyla bir yazgıya dönüştürür. Ölüm, zamanı yürürlükten kaldırır.

Yıllar, bütün omuzlara aynı ağırlıkla çökmez.

Yaşam kısadır ve gerçek; uzak başarılara çalışır ve uzun ömürlüdür: Bırakın gerçeği konuşalım.

Hayat, uzun yaşayanlar için bile kısadır.