Yalnızlık korkusu, Türk aydınının obsesyonudur.

Bir şeye çok dikkat kesilip biraz korku veya stres duyduğumda kafamda hemen müzik çalmaya başlar. Sanki beni rahatlatacakmış gibi...

Değişim korkusunun ve fiziksel acının hissedildiği yer aynı. Sosyal ya da duygusal acı aynen fiziksel acı gibi gerçek ve yoğun hissediliyor.

Herkes bilir ki, bütün canlı varlıklarda açgözlülüğün nedeni ya korku ya da yoksulluktur. İnsanda ise, bazen yalnız kendini beğenmişlikten gelir açgözlülük. Çünkü faydasız ve boş şeyleri gösterişle ortaya serip, başkalarından üstün geçinmeyi şanlı bir iş sayar insanlar.

İnsanoğlunu zaten açgözlü ve pisboğaz davranmaya iten de yoksunluk korkusu değil midir?

Hiçbir zaman gerçekleşmeyen kötülükler, bize ne kadar çok şeye mal oldu!

Savunmazlık yayan insanları tanıyorum. Yüz ifadeleri 'Senden korkuyorum' diyor. Bu insanlar zarar görmeyi bekleyerek tacizi davet ediyorlar, açıkça cesaretlendiriyorlar mı?

Korku dünyasında yaşıyoruz. İnsanın hayatı bugün aşındı ve korkudan acı çekti. Çünkü erkekleri aptalca davranmaya, düşüncesiz davranmaya, tehlikeli davranmaya iten korku ...

Korku içinde olana, her şey hışırdar.

Ölçüsüz isteklere kapılmış, kibirle başkalarını hor görmüş, zorbalıkla zaferler kazanmış, kalleşçe ihanet etmiş, namussuzca kazanç sağlamış, sınırsız bir açgözlülük göstermiş, utanmazca savurganlıklar yapmış kişi, kaçınılmaz olarak korkar kendi belleğinden.

Her şeyden çok anlam yokluğundan korkuyorum.

Tavşan korktuğu için kaçmaz, kaçtığı için korkar.

Korkunun kaynağı, bilgisizliktir.

En cesur kişiler bile, ani şeylerden korkarlar.

Gelecek için korkmayın, geçmiş için ağlamayın.

Tanrı kavramının kaynağı, insanın duyduğu acıda, korkuda ve tedirginliktedir.

İnsanların batıl inançlara sahip olmasının tek nedeni korkak bir varlık olmasıdır; korkak olmasını tek nedeni de cahil olmasıdır.

Kalbi kırdıktan sonra gelen özür, doyduktan sonra sofraya gelen tuz gibidir. "İhtiyaç" kalmaz.

İşte sonum geldi… Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.

Çocukluktaki korku bir asi gibi, daima içindeki hücrelerde, itiyor, çekiyor, koruyor ve dolaşıyor.Ben korkularımı yenmeme rağmen, fark ettim ki hala içimdeki devlete korku bitmemiş.