Dürüstlük hayatımdan da önemlidir benim için. Birini kazanmak için ötekini feda etmezdim asla.

Kısaca sanat uğruna hayatımı tehlikeye atıyorum ve bu yüzden aklımın yarısını yitirdim.

Hayatta mutluluktan güzel tek bir şey vardır, o da özgürlüktür. Özgür olmak mutlu olmaktan daha önemlidir.

Hayatı, tevazu ile karşılamak benim için çok önemli.

Ölecek ağaçlar hazin biçimde çiçek açar, birini doğurmak daima kendini öldürerek olur.

Bilgi değil inanç önemlidir, çünkü bilgide faydacılık, inançta fedakarlık vardır.

Kendini Allah ve Resulü'nün davasına adamış, sırf Allah rızası için canını, malını ve mevkiini, din ve devleti, müllk ve milleti için fedaya hazır, şanlı, mukaddes, ay yıldızlı bayrağın gölgesinde döğüşen, nefsini düşünmeyen ve ülküsüne fani olmuş yiğitlerdir. Onlar büyük ve şanlı tarihimizin doğurduğu, Allah ve Resulü'nün hizmetine sunulmuş ve küfrün bütün oyunlarını bozan, cesaretini kıran, yolunu kesen kadrolardır. Bunlar Mümin'lere karşı alçak gönüllü, kafirlere karşı onurlu ve zorlu, Allah yolunda savaşanları kınayanların kınamasına aldırmayan yiğitlerdir. Bu nesil Allah’ın İslam alemine ihsanıdır.

Ne var ki insan ekmekle yaşar önce...

İnsanlar inandığı değerlere inandığı oranda hizmet eder, hizmet ettiği oranda da bedelini öderler.

Herşeyin çaresi var. Bir tek ölümün çaresi yok. Hayat bir gün noktalanacak. Hiç ölmeyecekmiş gibi çalışır, yarın ölecekmiş gibi hazırlık yaparsanız hırsınızı da törpülemiş olursunuz, insanları kırmazsınız. Paranın ötesinde değerler olduğunu görün. Kefenin cebi olmadığını unutmamak hırsı törpülemek için çok önemli bir noktadır.

Davam ve toplumum için, çocuklarımın ve çocuklarımızın geleceği için girdiğim bu dört duvar, bilinsin ki benim için yalnızca saraydır.

Özgürlüğümü korumak gerekirse isteyerek daha ilkel olurdum.

Demokrasi, uğrunda ölmeye değer, çünkü o, insanoğlunun şimdiye kadar icat ettiği en derinden onurlu yönetim biçimidir.

Bizim için öldürülmüş olacak hiçbir şey yemiyoruz. Birçok şeyden geçtik ve şu an gerçekten 'hayata' değer veriyoruz.

Vatan sevgisiyle harmanlanmış fedakarlık duygusu, dejenere insanlara basit gelir.

Ülken için ne yapabileceğini düşünme öğlen yemeğini düşün.

Paranla şeref kazanma, şerefinle para kazan. Paran bittiğinde şerefin bitmesin.

Bireyler “halkın yüce davası” uğruna can verirler, halk da ölenlerin ardından bir kaç söz söyler ve minnettarlığını dile getirip tüm parsayı toplar; işte ben kârlı egoizm diye buna derim.

Bir insanın uğruna öleceği bir şeyi yoksa, yaşamaya da hakkı yoktur.

Saati çalınca ölümü, bir dost kucaklar gibi kucaklamak, büyük davaların ardı sıra koşan ihtilâlciler için kaçınılmaz bir zorunluktur.