Akıllı adamın söylemleri yerin 10 kat altına gömülü. Yazıtlarım kulakta kalıcı, ancak kalem ölümlü.

Ben ölümsüzlüğü eserlerimle elde etmek istemiyorum; ölmeyerek elde etmek istiyorum.

Türk sinemasından maalesef birkaç film izledim, sanıyorum 30 yıl önceydi, Yılmaz Güney’in filmlerinde izlemiştim. Özellikle en sonuncusu çocuklar ve hapishanelerle ilgiliydi. Öylesine etkileyiciydi ki hala hatırlıyorum. Çocuklardan biri sistematik olarak gardiyanın tecavüzüne uğruyordu.

Anıların yaşına ulaştık. Çocuğum yok, yaşlılığımı tatlandırabilecek torunlarım yok ama filmlerim var...

Sonunda bizden geriye yalnız hikayeler kalır, anlatılan birkaç hikayeden fazlası değiliz.

Tiyatrolar hiçbir zaman ölmez. Malzemesi insan olan bir sanat dalı nasıl ölebilir. Duygu toplumdan uzaklaştığı zaman toplumun üretebilecekleri alan kalmaz.

Dünya hiç olmasaydı bile müzik var olurdu.

Herkes ölümsüzdür aslında; bir gün öleceğini bilebilir ama öldüğünü hiçbir zaman bilmeyecektir.

Okumak sanatı esasları hatırlamak, ayrıntıları unutmaktır.

Bir büyük insanın, bir müellifin ölümünden sonra ruhunun duyabileceği en büyük bahtiyarlık, eserlerinin devamlı olarak okuyucuya, yeni nesillere arz edilebilmesidir. Bunun aksi, uğranılacak talihsizliklerin en büyüğüdür.

Bir ressam tablosunun sanatkarı var da bu kainat tablosunun ressamı olmaz mı?

Hafızasız bir yaşam, yaşam değildir.... Hafızamız bütünlüğümüz, düşüncelerimiz, duygularımız hatta hareketlerimizdir. Onsuz, hiçbir şeyiz.

Hafızasız bir hayat hiç hayat değildir.

Yaşamın büyük sanatı, acı içinde bile var olduğumuzu hissetmek için duyumdur.

Düşünüyorum öyleyse varım değil; yazıyorum, çiziyorum öyleyse varım.

Olası tek cennet içinde bir zamanlar varolduğumu bilemeyeceğim cennettir.

Bronzdan daha kalıcı bir anıt meydana getirdim.

Yaşamın amacı hatırlamaktır.

Müziğin yaşananları canlandırma etkisi vardır, bazen yürek sızlatacak kadar güçlü bir etki.

Bir gün diğerleri gibi ölüp gideceğim. Hepimizin zamanı gelecek ama Kübalı Komünistlerin fikirleri her daim baki kalacak.