Bir defa, insanları tanıyabilmek için onları sınarsınız. İkincisi, başka insanları incelemek için çaba harcanmaz. Bütün insanlar, gerek ruh, gerek fizik açısından, birbirlerine benzerler; hepimizin beyni, dalağı, yüreği, akciğerleri aynı biçimde yapılmıştır. Manevi değerler ise herkeste aynıdır; küçük farkların önemi yoktur. Bir insanı tanımak, diğerini de tanımak anlamına gelir. İnsanlar aynı ormandaki ağaçlar gibidirler; hiçbir botanik bilgini, tek tek akkavağı incelemeye kalkmaz.

Bir insan bir insanı ya üç dakikada tanır, ya hiç dakikada.

Bir insanı tanımak demek, sana karşı aldığı konumu anlamak demektir.

Bir eser olarak insan iyi bir imzadır.

Mesut olduğum zamanlar insanları anlıyorum sanmıştım. Onları ancak felaket içinde tanımam mukaddermiş.

İnsanın kendi dünyasını tanımak için kendi dünyasından çıkması ve büyük dolambaçtan dolanması gerek.

Bir insan, bizim onda kendimize uygun bulduğumuz yanlardan çok farklı değil midir aslında?

Beni tanımak isterseniz kafamın içindekileri öğrenmek zorundasınız ve bende sizi tanımak istersem, 'Bu kişi şişman, bu kişi zayıf, bu kişi Yahudi, bu kişi Katolik' diyemem. İnsan bu denli basit değildir.

Bilinmemekten değil başkalarını bilmediğimde üzüntü duyarım.

Asıl tehlike insanları iyi tanımamaktan gelmez mi?

Kendin dışında birini tanımak zordur.

Bir insanı sustuğu yerlerden tanıyabilirsiniz.

Genel olarak insanı tanımak, bir insanı tanımaktan kolaydır.

Nasıl bir esercik şu insan!

Temel gerçek şudur: İki insan birbirlerini varlıklarının özünden tanırlar.

Yabancı, isminin bir ya da birçok bölümü gölgede kalan insandır.

İnsanlar ikiye ayrılır: Tanıdıkça büyüyenler, tanıdıkça küçülenler.

İnsanlar sadece eserleriyle birbirinden farklılaşır, hatta var olur.

Sadece normal insanlar çok iyi tanımadığın insanlar.

İnsan yaşadığı dünyayı tanımalı.