Bitti o şiir, başka mısra gerekmez.

Son kadeh içilmiş, Son söz edilmişti. bir düşünce sardı hepsini..

Eziyetle yükselenin, sonu kötü olur.

Zulm ile âbâd olanın, âhiri berbâd olur.

Zulum ile abad olanın akıbeti berbad olur.

Bir kadının bir erkekle işi bittiğinde tamamen bitmiştir.

Gün biter, gece biter. Aylar, yıllar hepsi… Başlayan her şey biter.

Bitti kelimesi beş harften oluşur ama çok şey içerir.

Bir şey gerçekten bittiğinde, her şey bitmiş gibi gelmez mi insana?

Geleceğim, bekle dedi, gitti.. Ben beklemedim, o da gelmedi. Ölüm gibi bir şey oldu.. Ama kimse ölmedi.

Perde çek çehreme hicran günü ey kanlı sirişk, Ki gözüm görmeye ol mâh-likaadan gayrı.

Gökte bir ruhtu o, bir canlı güneşti. / Öyle gördüm ben; öyle değilmiş şimdi. / Yay gevşemiş, ne çıkar, yara gitmez gönülden.

Bazen diyorum ki onu kafama takmamalıyım. Sonra da diyorum ki; önce kalbimden atmalıyım .

Bu aralar ellerim hep üşür benim. Doktor 'kansızlık' der, ben 'sensizlik' derim .

Ne güzel bir hikayesi vardı bitişinin...

Gittiğinde ağlarsın, şarkılarda, filmlerde, ona-buna, her şeye ağlarsın. Aklın başına gelince de boşa harcadığın zamana ağlarsın.

Sen artık bir başkasının sevgilisisin. Yalnızca bu cümleyi kurmamak için bile ölmek isterdim.

Önce sevdiğiniz terk eder sizi, arkasından uykunuz.. Sonra ne sevdiğiniz gelir geri, ne de uykunuz....

Hiç kimse bir aşkı onarmaya kalkmasın, kaybedilmeye değer en güzel anında bitirilmişse eğer.

Benim misyonum şudur: Ben ne bir Kürt'ü vereceğim ne bir karış toprak vereceğim. Ben, hep Kürtlere sevgiyle yaklaştım. Kürtler olmazsa biz olamayız. Onlara hep kardeşlik getirdim, hep kardeşlik sundum. Ankara DGM'nin bir hakimi Turgut Okyar'dır, birisi de Orhan Karadeniz'dir; ikisine de geldiğim zaman ellerim kelepçeli şunu söyledim: ‘Değerli yargıçlar, bir gün bu ülkedeki Kürtlerimiz bizden ayrılmak istemezlerse, nihai olarak ayrılmak istemezlerse, sizin yüzünüzden değil, bu ülkede bir Yalçın Küçük olduğu için ayrılmayacaklar,' dedim.