Baskı, candan çok beyni hedef alıyor.

Bir kişinin başına gelebilecek en büyük trajedi, zihninin körelmesidir.

Saatsiz herkes zamanı en çok yarım saatlik bir yanılmayla doğru tahmin edebilmelidir, bunu yapamayan muhakemesinin derin katlarında bir bozulmadan ya da güneşi gördüğünden şüphe etsin.

Bir zihni muhakeme edebilir durumda tutmak için beyni hangi yaşta ne kadar yorabiliriz; yorgunluğun dağılma yarattığı nokta bunama, yorgunluğun daha büyük yorgunluklar için rezerv topladığı zaman çocukluk yılları mıdır acaba?

Beyin kategorik bir yerdir, fonksiyonların fonksiyonunu yaparak basit biçimde çalışır, anlaşılmazlığının nedeni girenin çıkanın ve işlemcinin fazla olmasındandır, insan değil ama iyi bir bilgisayar günün birinde onu anlayacaktır.

Akıl dikkatten gelir.

Biz tahayyüllerimizin farkındayız.

Biz kendi düşüncemizin üreticileriyiz.

Hayat, insanın sabahtan akşama kadar düşündüklerinden ibarettir.

Bazen gökyüzünde siyah bulutlar olur; gökyüzü bu siyah bulutlar yüzünden değişmez. Ve bazen beyaz bulutlarda olur ve gökyüzü bu beyaz bulutlar yüzünden de değişmez. Bulutlar gelirler ve giderler gökyüzü baki kalır. Sen gökyüzüsün ve düşüncelerde bulutlardır. Eğer düşüncelerini titizlikle izlersen, eğer onları kaçırmazsan, eğer onlara doğrudan bakarsan ilk şey bunu anlamak olacaktır ve bu çok büyük bir anlayıştır. Bu senin aydınlanmanın başlangıcıdır. Artık sen uykuda değilsin, artık gelip giden bulutlarla özdeş değilsin, artık sonsuza dek baki kalacağını biliyorsun. Tüm kaygı yok olur.

İnsan düşüncesi sabah alacakaranlıkta kötümser, gündüz iyimserdir. Çünkü gündüz saatlerinde hızlı kalp atışları nedeniyle beyin iyi kanlanır, gece uykuda yavaşlayan kalp beyni kansız bırakır. Anlıyoruz ki, iyimser olabilmek sinir hücrelerinin güçlü bir organizasyonunu ve bunu besleyen yüksek bir mental enerji düzeyini gerektirir, kötümserlik bu enerji düzeyine ulaşamaamak nedeniyledir.

Eğer zihnini düzeltirsen hayatının geri kalanı yerine oturacaktır.

Beyin, sizin karşı koymadığınız bir şeyi doğru olarak kabul eder.

Bazı gerçeklikler zihne o denli yakın ve açıktırlar ki onları görmek için bakmak yeterlidir.

İnsan duygusal belleğinde kayda geçmiş “anı”ları tekrar tekrar hatırlayarak acı çeker. Bu yüzden de geçmişte yaşar. Geçmiş ve Gelecekte yaşayan kişi de an’a dikkatini veremez. An’da kendisini, “şimdi ve burada” yaşayamaz. Farkındalık ışığını an’a yöneltemeyen kişi, bir an sonra geçmiş olacak anların karanlığında kalmaya kendisini mahkûm eder. İşte bu karanlık, cehaleti, bencilliği, bağımlılığı doğurur. An’da tüm farkındalığımızla dolu dolu yaşadığımızda hiçbir eksiklik kalmayacağı için bir an sonra “geçmiş” olacak bu an, eksikliği tamamlamak için bizi kendisine geçmişe doğru çekmez. Ve biz yeni bir An’ı deneyimlemek üzere tümüyle özgür oluruz.

Düşünce'nin üstünlüğünü kabul eden insan özgürlüğünü kazanır.

İnsanın anahtarı kendi düşüncesidir.

Beynin de, kullanılmayan başka bir vücut organı gibi zayıflayacağını bilmeyerek bilgilerini genişletecek, zihinlerini kuvvetlendirecek bir ciddi şekilde okumaya üşeniyorlar.

Zihinsel güç, beslenmemiş beyinlerden alınamaz.

Gözler sadece zihnin algılamaya hazır olduğu şeyleri görür.