Eğer bir insanın hayatından daha değerli bir şeyi yoksa onun hayatının da değeri yoktur!..

Bir insanın hayatının ölçüsü, uzunluğunun değil, onun iyi harcanmasıdır.

Hayata değer vermeyen onu hak etmemiştir.

Uğruna ölmeye değer her şey, kesinlikle yaşamaya değer.

Yaşam öylesine zavallı ki ölümsüz olmaya değmez.

Öldükten sonra çiçeği kim ne yapsın, yani.

Eğer yaşam iyi değilse, o zaman bu dünyada neyin değeri olabilir? Çünkü var olmak hareket etmektir, yaşamaktır; oysa yaşamı kısıtlayan her şey, varlığın da kısıtlamasıdır.

Gökyüzüne çöken gökkuşağı gibi, gökyüzündeki yıldızlar gibi yaşam asla küçük bir şey olarak hissedilmemeli.

Keyifler değildir yaşamı değerli yapan. Yaşamdır, keyif almayı değerli kılan.

Yaşamlarımız, ancak başkalarının yaşamlarına değer kattığımız ölçüde değerlidir.

İnsan umudu taşıdı, kimisi kırdı umudu. Lâkin kiminin sahip olduğu tek şey oydu, hepsi buydu.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Hayat öyle bir biçimde olmalıydı ki, her anı anlamlı olsun!

Kimileri Gül dediler, ömür boyu güldüler; Kimileri de Gül dediler, Gül uğruna öldüler.

Bir kişiyi ele veren değer yargılar değil, değerlemeleridir -fiilen yaptıkları, ortaya koydukları, yaşadıklarıdır.

Mesleki eğitimden önce ‘insanlaşma eğitimi’ verilmeli.

Maneviyat kelimesi ”mana” kökünden geliyor. Mana anlam demek. Sizin anlamlarınız varsa maneviyatınız, değerleriniz varsa ahlakınız, kurallarınız varsa dininiz var demektir.

Bir dava, uğrunda ölünecek kadar değerli değil ise, uğrunda yaşanacak kadar da değerli değildir!

Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o ama... Bozmadım.

Bir sevgiyi anlamak, bir yaşam harcamaktır... Harcayacaksın!