1890 yılında ada Türk iken Girit’te doğdum. Babam, Türkiye’nin Atina Sefiri oldu. Falerin’da ilk evi babam yaptırdı. Üç dört yaşındayken, küçük kardeşimle Parthenon'un mermerleri arasında oynardık. Bir gün kayıkta, kayıkçı deniz aynasını denize tuttu. Denizaltı alemini görünce, tokat yemiş gibi sarsıldım.

Medeniyet; ahlâktır.

Annemle doktora giderken yolda Osman Yağmurdereli bizi görmüş, beni çok sevmiş. Anneme kartını vermiş, setimize gel demiş. Annem de beni sete götürmüş. Sonra Elveda Derken dizisine başladım.

Elimden gelse, bütün dünya okullarının programlarına “insanın insanı sömürmemesi” adlı bir ders koyardım.

Hakikat bir gizli sırdır, açabilirsen, gel beri!

Geçmiş, belki de, aslında daha açığa çıkarılmamıştır.

Bu yolculuk benim insanlığımı bulma yolculuğumdu.

Ne iş mi yaparım..? Yolculuk ederim. Göğe bakarım..

Adana’da yeni bir şey daha bulmuşlar. Bugün gazetede okudum. Ne anlama geldiğini de bilmiyorum. İtiraf edeyim. Araştıracağım ki bileyim. Onun adı var. Çocuklar yer ya. Jelibon. Jelibon bulunmuş. Ne demek jelibon bilmiyorum. Yeraltında 6 milyar dolarlık jelibon bulunmuş. Bu ne anlama gelmiyor bilmiyorum. Hayır fake değil. Resmî şey. Arka arkaya bulunuyor.

Öyle bir denize daldık ki nebiler bile kıyıda kaldı.

Maddeci yaşama tapanlar deniz suyu içenlere benzerler,içtikçe susuzlukları artar.

Ben acılar denizinde boğulmuşum İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni, Duyarım yosunların benim için ağladıklarını.

Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni, Duyarım yosunların benim için ağladıklarını.

Öğrendiğim her şeyin bana öğretildiğini sanmayın. Bir çok şeyi kendi göbeğimi kendim keserek öğrendim. Hatta en sağlam bilgilerimin doğrudan bana öğretilenler değil, kendi içimden keşfettiklerim olduğuna inanıyorum.

Şiir mumdan kayıklarla alev denizini geçmeye benzer.

Sensiz de denizi seyredebiliyorum. Hem dalgaların dili seninkinden açık. Ne kadar hatırlatsan kendini boş. Sensiz de seni sevebiliyorum Hep boş konuşurduk hatırlar mısın, bula bula, Karşılaştığımız zamanlarda. Sen, sevgiden şımaran çocuk, Ben şaşıran budala.

Günümüzde iki tür hücre insanı vardır. Birincisi; hapishanede, işkencede zorla gözleri kapatılan insanlar, bir diğeri ise dış dünyada kendi gözlerini kapatanlar. Korkutucu olan durum insanların bilinçli bir göz kapatma tutumuna girmeleri. Bazı şeyler bilerek ve istenerek görülmüyor, görmek istenmiyor. Bu durum insanların dış dünyada da bir hücre hayatı yaşaması, insanlığın sürüleşmesi demek. Bu uyarıyı yapmak gerekiyor. İnsanlık sonunun geldiğinin farkında değil.

Benim kitaplarımı okuyanlar yoksullarla birlik olsunlar, yoksulluk bütün insanlığın utancıdır. Benim kitaplarımı okuyanlar cümle kötülüklerden arınsınlar.

Benim kitaplarımı okuyanlar bilsinler ki, bir kültürü yok edenlerin kendi kültürleri, insanlıkları ellerinden uçmuş gitmiştir.

Hepimiz içinden hayal bile etmediğimiz şeyleri çekip çıkarabileceğimiz, yaşam sarnıçlarına sahibiz.