Sanatın düşmanı sınırlarının yokluğudur.

Sanatın temel kuralı memnun etmek ve hareket etmektir. Diğer tüm kurallar bu ilki başarmak için oluşturuldu.

Oyunculuk bir bütün o bütünü bozmamak gerekiyor.

Ne çaldığınız değil nasıl çaldığınız önemlidir. Bahsettiğimiz arabeskmiş, popmuş, türküymüş falan bunların özünde anlattığı şeyler aynı insanların aynı duyguları. Sadece onları çalma ve icra etme biçimleri farklı.

Acının fazlası güldürür, neşenin fazlası ağlatır.

Müzik, zamanı sindirmek için sahip olduğumuz en iyi araçtır.

İnsanları sevmekten daha gerçekten sanatsal bir şey olmadığını düşünüyorum.

Müzik, söylenemeyen ve hakkında sessiz kalmanın imkânsız olduğu şeyleri ifade eder.

Gerçek ve kurgu arasındaki fark? Kurgu hissettirmek zorundadır.

Müzik duygunun kısaltılmış halidir.

Yaratıcı olmak için kuşatılmamışlık duygusuna sahip olmak gerekir.

İnsan tam olarak kendine güvendiğinde sıkıntı yok olduğu kadar zevk de yok olur.

Gezegenler küçükse üstünde atmosferi, büyükse içinde suyu tutamaz. İnsanlar da küçükse üzerinde her kişiye karşı onuru, büyükse içinde bir kişiye karşı olan duyguyu tutamaz.

En köklü mutluluğu derin bir üzüntü duyabilme gücü olanlar yaşar.

Tiyatrolar hiçbir zaman ölmez. Malzemesi insan olan bir sanat dalı nasıl ölebilir. Duygu toplumdan uzaklaştığı zaman toplumun üretebilecekleri alan kalmaz.

Müzik, kötülüğü olmayan tek bedensel zevktir.

Yazarda gözyaşı yoksa, okuyucuda da gözyaşı olmaz. Yazarda sürpriz yoksa, okuyucuda da sürpriz olmayacaktır.

Çünkü bir insan ancak kendi nesnel tutkularını bilir. Ve tesadüfen bir resimden tanıdık bir yüz çıktığı zaman bu ona büyük bir haz verir.

Şiir, bizim insan yanımız.

Bazen övmeniz ve ikna etmeniz gereken oyuncular olur ama övgüden çok sopaya ihtiyaç duyan oyuncular da vardır, çünkü onlar rehavete kapılıp konsantrasyonlarını kaybedebilirler.