Her şey bir şeye nasıl baktığınıza bağlı.

Dünyada hiçbir şey üzülmeye değmez.

Herşey biz ona nasıl bakarsak bize öyle görünür.

Ben o dili anlamadıkça, "anlam" diye bir şey yoktur.

Önemli olan görünen şey değildir, insanla ilintili bir şeyin iyice görülmesidir, hem ne olursa olsun.

Bakış şeklini değiştirirsen baktığın şeyin de şekli değişir.

Alternatifini düşündüğünüzde yaşlılık hiç de kötü değil.

Ne gördüğümüz, büyük ölçüde ne için baktığımıza bağlıdır.

Bütünün ilk yapılanmasını kavrayamadığımız için dünyadaki her şey bize kargaşa ve yıkıntı gibi geliyor.

Her şey sözcüklere vermek istediğin anlama göre değişir.

Sadece kameranız ve siz varsınız. Fotoğrafınızdaki kısıtlamalar size bağlıdır; çünkü ne gördüğümüz kim olduğumuzdur.

Hayat parçalarda değil, bütünün içindedir.

Olaylar, kişilerin verdikleri anlamlarla ilgilidir.

Önemli olan baktığın şey değil, baktığın şeyin sende neler uyandırdığı.

Hayat öyle bir biçimde olmalıydı ki, her anı anlamlı olsun!

Açıkça görmek lazım. Her bakan göremez, görmek için bakmak lazım.

Güç ancak ölüleri korur.

O kadar çok tanımı var ki şiirin. Neredeyse herkes için farklı bir anlamı, farklı bir duruşu var. Yine de insanın kalbinden geçenleri, içinden geldiği gibi ortalığa dökmesi diye bir tanım getirebiliriz belki.. Benim içinse şiir, kendimi ifade etme yöntemi. Bir çeşit konuşma. Ya da hatıralara uğrama metodu. Hayatın koridorlarında savrulup giderken , "bir dakika ben de buradayım" diyebilmektir diye düşünüyorum.

Şiirden önce aşk vardı, şiirden sonra ölüm var.

Hayat dar alanda trajedi, geniş açıda komedidir.