Yalanlarımız güzel, inanması zevkli.

Yalan, ona inanmaktan hoşlananlar çoğaldıkça, "doğru" sayılmaya başlar.

Eğer ortalama bir insandan "yaşam yalanı"nı alırsanız onun mutluluğunu da almış olursunuz.

Sıradan bir insanın kendini inandırdığı yalanı çekip alın elinden, mutluluğunu yok edersiniz.

Güler yüzle söylenen bir yalanı bir anda yuttuğumuz halde, acı gerçeği ancak damla damla yutarız.

Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Dünyada ortalıkta dolaşan bir sürü berbat yalan var. En kötüsüyse, yarısının doğru olması.

Eğer algı kapıları temizlenseydi, her şey insana, olduğu gibi görünürdü; sonsuz.

Bir şeyin öyle olduğuna duyulan sarsılmaz inanç, o şeyi öyle yapar mı?

Bir insan gördükleri kadardır.

“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Putları oldukları gibi tanımak onların büyüsünü bozmaz.

Hayatın aslında bir masala benzediği doğruymuş.

Sahnelemek, bir şeyin, başka bir şey gibi görünmesini sağlamaktır.

Yetişkin çocukların akıllı yaratıklar olduğunu unutmayın.

Tek bir doğru vardır ve yanlışın olasılıkları sonsuzdur.

Saçmalıklar yeterince sık tekrarlandığında, kulağa gerçek gibi gelmeye başlar.

Gerçeğin yalan, yalanın da gerçek gibi göründüğü bir dönemeçteyiz şimdi.

Yalın bir gerçek şuydu ki, Ölüm nereden geçecek olsa insanlar önünden çekiliyorlardı.