19-20 yaşında çocukların siyaset için hayatlarını heba etmelerini saçmalık olarak görüyorum. Onlar için üzülüyorum ama hiçbiri benim kahramanım değil. Romantik, maceracı, hayalperest küçük çocuklar...

Şüphecinin yaşam hakkında hiçbir yanılsaması ya da ölümsüzlük vaadine boş bir inancı yoktur. Buradaki ve şimdiki hayat tek bildiğimiz olduğundan, en mantıklı seçeneğimiz onu tam anlamıyla yaşamaktır.

Sosyalizm, ne şeytanları meleğe dönüştürecek, ne de cenneti yeryüzüne indirecektir.

İdealizminizi amaçlarınızı ilerletmek için kullanabilirsiniz, eğer hiçbir şeyin Nirvana olmadığını fark ederseniz, hiçbir şey mükemmel değildir.

“Ütopya” sözü bir fikri peşinen yargılamaya yetmektedir.

Şu yabancı “idealler” sözcüğünü unut. Eski ve yerli daha iyi bir sözcüğümüz var: ”Yalanlar.”

Ayaklarımız yerden kesilmemek kaydıyla parmaklarımızın ucuyla yıldızlara ulaşabilmeliyiz.

Sol ne zaman çöker, ne zaman, 'çökmüştür' ya da 'ölmüştür' demek istiyorum; cevabı çok basit ve bir anlamda da totolojik görünüyor. Sol büyük proje, kökten düzenleme ve değiştirme demektir; ütopya'ya yakın ve bir tür mesyanizm'i içinde barındırmaktır. Yalnız, Yahudi mesyanizmi, ki burada İsa'nın çıkışı da var, müdahaleyi kabul etmiyor; sol ise müdahalecilik demektir. Bu nedenle, yerine 'aydınlanma' doktrinini ve bu doktrinin bir uygulaması olan, 'ilerleme' önermesini koymaktadır. Bunlar yoksa, sol çökmüştür ve yoktur; bu kadar basit bir cevaba sahibiz.

Red, bir yeni bilme düzlemine başlangıçtır. Ütopya, aklın toplumsal duvarlarını yıkarak aklı güçlendirme işidir. Kurgu, teoridir.

Tarih gelişiyor ve sorunlar değişiyor. XIX. yüzyılın başında, ütopya, tembelliğe kaynaklık etti. Cenneti düşünmek 'cennet yolcuları' için oldukları yere çakılıp kalmak demekti. Marx ve Engels, bu yüzden sosyal mücadelede böylesi 'cennet yolcuları' için bir savaşı başlattı. Bugün bilimin bayrağını yüksek tutmak, fakat aynı zamanda bilimsel kaçınılmazlıkları bilim-dışı tembelliklerin kaynağı yapmak isteyenlere karşı savaş açmak gerektiğine inanıyorum.

Hem komedi ve hem ütopya, insan aklının egemenliği altında toplumsal yapıda bozuklukların olmayacağı ve ikincisi, eğer olacak olursa, bunun kesinlikle düzeltilebileceğidir. Düzeltmek için ise, anlatmak, göstermek ve ikna etmek yeterlidir. Bu yapılınca var olan yapıdaki bozukluklar ister gülünç bir konuma indirilecek ve isterse, insan onuruna yakışmaz nitelikte bulunarak mahkum edildikten sonra, komediler, mutlaka mutlu son ile biter; ütopyacılar, binlerce yıl sürecek mutluluğun reçetelerini verirler.

Komedi, insanoğlunun önlenebilir çelişkilerinin gülünçlü görüntüsünü sergilemesi ise, ütopya da toplumsal düzeltilebilir bozuklukları gidermek için tasarılar hazırlamaktır.

Ütopya, aklın egemen duvarlarını yıkabilmektir.

İnsan hakları söz konusu olduğunda, kusursuz bir ütopya diye bir şey yoktur ve okulların patronluk taslayan eğitim öğretim üyelerine ihtiyacı yoktur.

Hiçbir salaklık, hoşgörüsüz idealizmin salaklığından daha pahalı değildir.

Gerçek iyimserlik sorunların farkındadır ama çözümleri de tanır.

Gerçek iyimserlik olumsuzları görür ama olumluyu vurgular.

En büyük hayaller her zaman gerçekçi değildir.

Olağanüstü işlerin her zaman olağanüstü sonuçlar çıkarması gerekmez.

Öbür dünyalarla uğraşmak aramızdaki kötülükleri düzeltmez, bu dünyaya odaklanmak bize yardımcı olabilir.