Çocuklar bizim dediğimiz, yüzümüze utanç duymadan bakmaktır. Mal değil, mülk değil istediğimiz. Size namuslu bir dünya bırakmaktır.

Küçük çocuklara aşıladığınız nefret herkesin ağzına sıçıyor.

Gidecek başka bir yerimiz yok. Tüm sahip olduğumuz bu.

Bizi yargılayacak olan çocuklarımızdır.

İnsanlar bana sürekli şu soruyu soruyor, 'Neden Malawi'yi seçtin?', ben de sürekli onlara 'Malawi beni seçti' diyorum. Benim ayrıcalıklı bir yaşamım vardı, eğitimde aldım. Ancak Malawi bana çok fazla şey öğretti. Çocukları çok seven birisi olarak onlar için yapabileceğim en iyi şeyin bir okul yaptırmak olduğunu düşündüm. Gelecekteki kadın liderler, bilim adamları, avukatlar ve doktorlar yaratacak eşsiz bir okul inşa edildi. Proje başarılı olursa, bu okul bir model olarak diğer ülkelerde de kullanılacak.

Türkiye'nin geleceği için çocuklarınızı okutunuz, hurafelerle mücadele ediniz. Çocuklarınızın kafalarını hurafelerle değil, müspet ilimle doldurunuz. Vatandaşlarımdan en büyük isteğim budur.

En büyük sorumluluğumuz çocuklarımıza iyi büyükler olmak.

Çocuklarımın felsefe ve matematik çalışma özgürlüğüne sahip olabilmesi için ben siyaset ve savaş üstüne çalışmalıyım.

Her şey çocuklarımıza okumayı sevdirmekle başlayacak.

Öğretmenin geçmişi koruması yetmez, geleceğe hazırlaması gerekir.

Çocuklar bu ümmetin geleceğidir. Onlar camiye ister top oynayarak, ister tırmanarak gelsinler.

Dünya, 15 yaşından küçük çocuklara din dersi vermeyecek kadar dürüst olursa, belki o zaman ona umut besleyebiliriz.

Bu dünya bize atalarımızdan miras kalmadı. Biz onu çocuklarımızdan ödünç aldık.

Evlat senin değilse ne kolaydır feda etmek..

Lütfen sabah kahvaltı veremeyeceğiniz, akşam masal anlatıp öpemeyeceğiniz çocuğu dünyaya getirmeyin. Çünkü sevgi başka bir şey. Uğraşmak istiyor. Sevgi için ‘vakit’ vereceksin, parayla olmuyor.

Bu ses benim, dinle dinle dinle... Uygunsuzca gidişlerin, yolunu kesen haydut benim. Bildiklerimden eminim, yaptıklarıma kefilim; gidenlerime vedâyım, gelenlerime mîrim.

Bir okumuşum tam 15 sene sürece... Ve okulumu kırmışım, kırılmışım dünümde. Şimdilerde ezbere büyüdüğümü anladım, tekdüze. Bilgilerimi çöpe attığım defterlerimde bıraktım ve soru kâğıtları artık yok önümde, tıpkı sorulan sorulara cevap olamadığı gibi. Verilen cevaplara kayıtsız kalanım. Ben talanım, ortadayım, çevremde bu koca şehir; elimde dumandan ibâret bir zehir, kibirle yıkanan insancıklar ortasında binlerce çocukluğum, çantalarına koymak için bekliyor geleceğini. Ben işte oydum, şimdi buyum! Önümüze bakıp da yönümüzü bulamadık, gözümüzü açıp da yolumuza varamadık, sözümüzü tutup da ileriye adım atamadık, adımızı karaladık ama temize çıkaramadık. Atamıza rüsvâyız, şimdi ben soruyorum sayın hocam; pişman mısın? Gelecek sizin eserinizdir, ezbere nesiller yoldalar; kırmızıda geçtiler. Yeşili beklemeden meydanı boş bulan her hergele mengene oldu, ülkemi yedi âfiyetle beni de. Siz diplomasına imzalarınızı attınız. Şimdi yine soruyorum sayın hocam, pişman mısın? İmzâlarınız ateşe verdi kibritin torpilini ve yandı okul önlükleri. Üniformalarda saklanan büyük teröristleri yarattınız, kararttınız; 25 senedir beklediğim aydınlık geleceğimi, biraz abarttınız!...

Biliyor musun, politikacıların çoğunun bizim çocuklardan ödleri kopuyor, biliyorlar ki bu çocuklar ileride onlar gibileri seçmeyecekler!

Şu andaki durumuyla dünyamız, biz insanların yarattığı bir dünyadır. Başka türlü de olabilir.

Eğitimde felsefeye yer verirsek 20 yıl sonra farklı bir Türkiye olur.