İnsan çocukluğunu gözleri ve dişleri birbirinden ayrıldığında kaybeder.

Yaşama karşı çocuklaşırken ilerler yaşım.

Dünyadaki herkes bir zamanlar çocuktu.

Ben bugüne değin, çocukluğumu hiçbir an yitirmedim ki!..

Çocukken oynadığımız zamanlara gitmek isterdim ama işler değişti.

Bu çocukluğun var ya, hiç yitirme onu, bazıları yitirmezler. Sen öyle bir çocuğa benziyorsun. Korun.

Küçücüktüm, ufacıktım, Bir dilenci kraldım, çok yürüdüm, çok acıktım. Kalbim sızlar, yüzüm gizler, Bir tren camından, dünyayı gördüm, Haline üzüldüm.

Kitaplar en mükemmel eğlencedir: reklam yok, pil yok, para gerektirmez. İnsanlar o ölü anlar için neden kitap taşımazlar anlamam.

Her gün bir şey daha biter, giderek acı vermez biten şeyler.

Beyin olanca gücüyle ilerlerken, cinsel sistemlerin korkunç etkinliği daha uykuda olduğu için çocukluk, hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp cennet.

O güzel pişmanlık hissi çocuklukta kaldı. Şimdi nerede?

Karakter basitçe alışkanlık uzun sürüyor.

Dünyayı yeniden çocuk gözüyle görmek için, otuz yıl uğraştım...

Birçok insan için, hayatım boyunca çocukluğumda kaldım demek, masum kaldım ve her şey çok güzeldi, anlamına gelir.

Kâğıt şapkaları ve tahta kılıçlarla dört yaşındayken hepimiz General'iz. Sadece bazılarımız bundan asla büyümez.

Çocukken gördüklerimizi ve hissettiklerimizi kendimizden ayırt etmek şimdiki gibi alışkanlık haline gelmemişti henüz. Sanki tümü tek bir kütle meydana getiriyor gibiyidi.

İnsanlar büyüdükçe bu yetenek genelede azalır ve mekanik ve alışkanlıkla hareket eden bireylere dönüşürler.

Dünyayı yeniden çocuk gözüyle görmek için, otuz yıl uğraştım...

Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi! Yiten bu işte.

Her şey eskiden nasıl da büyük görünürdü gözüne.