Yaşama karşı çocuklaşırken ilerler yaşım.

Kimler önüne geçebilir zamanın akışının? Cümlelerimin noktalarına kaç zamanda ulaşırım?

İçinde bulunulan müthiş zaman parçasının önemini bir önceki veya bir sonraki zamanla değiştirme yanlısı kimseler yaşamadaki uyanıklığı terketmiş, şimdiki zamanı gölgede bırakıp kendilerini uyuşturmuş kimselerdir.

Zaman bizimdir. Onu kullanır, Öyle yürürüz.

İnsanı zaman kadar terbiye eden şey yoktur.

İnsanı zaman kadar terbiye eden şey yoktur.

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Hayat çok kısa, mezarda yatacağımız günler ise çok uzun!

Tek bir günün sırası gelsin diye yaşam boyu bekliyoruz.

Kelebeğin ömrüne bir gün deme, o senin gibi ayları değil anları yaşar.

Zaman bir uyuşturucudur. Fazlası sizi öldürür.

An, zamanın ve ebediyetin birbirini dokundukları bir belirsizlik.

Yaşamını boşa geçirme, günlerini öldürme, uyku içinde harcama uyan ve insan ol.

Hiç kimse yaşamı yaşlanmakta olan kişi kadar sevmez.

Yaşamla karşıtlık oluşturan, ölümden ziyade, yaşlılıktır. Yaşlılık, hayatın parodisidir; oysa ölüm, hayatı bir yazgıya dönüştürür: Ona bir kesinlik boyutu kazandırarak, onu sınırlamak ve korumak yoluyla bir yazgıya dönüştürür. Ölüm, zamanı yürürlükten kaldırır.

Yaşam kısadır ve gerçek; uzak başarılara çalışır ve uzun ömürlüdür: Bırakın gerçeği konuşalım.

Hayat, uzun yaşayanlar için bile kısadır.

Mutluluk yarına ait değil. O bir varsayım değil. Mutluluk burada ve şimdi başlar...

"Doğru yaşam"; ne zaman başlar ki bu? "Kaçırılır" mı yoksa yanından geçip gidilir mi?

Hayat kısa, yıllar tıpkı sıcak kumsalda parmaklarının arasından akan kumlar gibi çabucak kayıp gidiyor.