Sadece kendi beynimden değil, başkasının beyninden de yararlanıyorum.

Zeki bir insanda dünyaya karşı anlayışsızlık ve körlük gelişmesi, hayatın tek bir unsuruna uzun süre bağlı kalmak nedeniyledir.

İnsanın büyüklük duygusunu onaylıyorum, ancak ışık dünyaya vurup evrenin derinliklerine doğru gidiyorsa eğer, uzayda çok büyük perdelere ancak sığabilecek sayısız insan görüntüsü dolaşıyor zaten, ek olarak küçücük dünyanın üzerinde gönlübüyüklük yapmaya hacet yok gibi geliyor bana!

Garip değil mi? Ulaşamayacağın kadar yüksekte sandığın kişiler, aslında eğilemeyeceğin kadar alçaktadır.

Bazen ulaşamayacağın kadar yüksekte sandığın kişiler, aslında eğilemeyeceğin kadar alçakta olabiliyor.

Düşünebilen herkesin insan olması, insan olan herkesin düşünebildiği manasına gelmiyor ne yazık ki.

Yurdumuzun insanları çok zeki...Topraklar altında kalmış pırlanta madeni gibi.

İnsan zekasının diğer canlılardan daha üstün oluşu, insanın çektiği ve çekebileceği acıların da diğer canlılardan daha fazla olması ile sonuçlanmıştır.

Bilge bir adamla cahil bir adam arasındaki fark; birincisinin fikirleri tartışması, ikincisinin ise gerçekleri tartışmasıdır.

İnsan için, her şeyi söylerler... Ne çıkar? Elverir ki, vicdanı temiz olsun...

Aslında tarih yoktur, biyografi vardır.

Nasıl olur da bu kadar zeki yaratıklar; birkaç istenmeyen türü; bütün çevreyi kirletecek, kendi türünü dahi hastalık ve ölüm tehdidi altına sokacak bir yöntemle kontrol altına almak isteyebilir?

Yeni fikirlerle karşılaşan bir beyin asla eski haline dönemez.

Hayvanları ahlaksal yaratıklar olarak görmeyiz. Ama siz hayvanların bizi ahlaksal yaratıklar olarak gördüklerini mi sanıyorsunuz? — Konuşabilen bir hayvan şöyle demiş: “İnsancıllık, en azından biz hayvanların acısını çekmediği bir önyargıdır.”

Üzerinde çalıştığımız her hayvan bizi şaşırttı. Kurtların, köpeklerin ne kadar akıllı olduklarını gördük. Ama sadece onlar değil, “kuş beyinli” diye dalga geçtiğimiz kuşlar da çok akıllı. Sayı sayabiliyor, alet kullanabiliyorlar. Biz entelektüel olarak çok da farklı değiliz. Sadece öyle olduğumuzu düşünüp egomuzu şişiriyoruz.

İnsan başıyla fare kafasını birbirinden ayıran tek hassa, fikir öfkesidir.

Zeki bir insan, sadece doğru akıl yürüten değil, zihni nesnel içerikleri algılamaya açık, onların özsel yapılarından etkilenebilen ve bunu sözle ifade edebilen insan demektir.

İnsanın kendi dünyasını tanımak için kendi dünyasından çıkması ve büyük dolambaçtan dolanması gerek.

İnsanın bilmek için çalışmaya ihtiyacı olmadığı gibi yaşamak için de çalışmaya ihtiyacı olmadığı fikri.

Tanrı'nın insanın zekasını sınırladığı gerçeği göz önüne alındığında, onun aptallığını da sınırlamamış olması haksızlık gibi görünüyor.