Al elimi, koy kalbine. Seni son kez duyacağım.

Başıma ne alevi dedesi, ne sünni hocası, ne haham ne de papaz gelecek. Gelmesin. Arkadaşlarım ve yoldaşlarım toplanacaklar ve beni türkülerle, şarkılarla uğurlayacaklar. Beni yıkamayacaklar, dünyadaki kirimle gideceğim. Hangi elbiseyle öldüysem, o elbiseyle gömüleceğim.

Ve herkes bir gün gider. İnsan kendine kalır sonunda.

Yıl bindokuzyüzkırkaltı Ankara'da Şükran Lokantası Köşede bir masa Masanın üstünde bir tabak Tabakta marul salatası Bir sandalyede sen vardın Orhan Veli Bir sandalyede ben Yıl bindokuzyüzkırkaltı Ankara'da Şükran Lokantası Köşede bir masa Masanın üstünde bir tabak Tabakta marul salatası Bir sandalyede sen vardın Orhan Veli Bir sandalyede ben, Kadehlerimizde Kulüp rakısı Ve dudaklarımızda yarım kalmış mısralar Hala gözlerimin önündedir O sarhoş gecenin hatırası. Şimdi mahzun kaldı şiirlerin Gittin "Sereserpe" "Hürriyete doğru" "Kitabe-i sengi mezarın" "Altındağın rüyası" Hey! koca Orhan Veli hey! Ne sana kaldı, ne bana kalır Bu gözünü sevdiğim dünyası.

Üzülüp durma, sen de yarından yana Yaşamak böyle günleri fırsat sana Bin yıl önce göçenlere yoldaş olup Ederiz, köhne mabede, yarın veda

Sen bir suydun, sen bir ilaçtın. Hoşçakal iki gözüm hoşçakal.

"Hoşçakalın arkadaşlar." (31 Mart 2024 günü belediye başkanlığından ayrıldığı gün)

Cenâzem önine düş gönderi git bâri bir lahza
Cihânda gerçi cân ardınca cism-i nâtüvan gitmez

Yolculuklarda tuhaf oluyorum
Bu şehirden her gidişimde
Sanki şehri ben uğurluyorum
Sen benden gideli çok oldu ama..
Ben her gidişimde hala sana el sallıyorum...
Bir tek senin görebileceğin bir yerden; Sana gülümsüyorum.
Onların duydukları kahkahalarım değil.

Ölümün tadı, dilimin ucunda. Bu dünyadan olmayan bir şey hissediyorum.

Mamafih artık ölüm karşısında da şapka çıkartmaya yatkın hissetmiyorum kendimi. Odadan konuşarak çıkmak hoşuma gidiyor, dudaklarımda yarım bırakılmış rastgele bir cümleyle.

Aslında emekliye ayrılmam, uzun zamandır belli olan bir durum. Ama zihinsel olarak büyük bir yıkım yaşadığım için resmi bir açıklamada bulunamadım. Çok üzgündüm, futbolu bırakmayı uzun bir süre kendime de kabul ettiremedim. Ne yazık ki artık dönmek için yapabileceğim bir şey yok.

Bazıları siyaseti küçümseyebilir ama biz siyasetle uğraşanlar biliriz ki siyaset burada insanın dimdik ayakta durduğu yerdir. Pek çok sert çekişmesi olduğunu bilmeme rağmen, yine de kalbi biraz daha hızlı atan arenadır. Bazen alçakça hilelerin yeriyse, daha çok asil amaçların peşinde koşma yeridir. Dost-düşman herkesin iyi olmasını dilerim. Bu budur. Son.

İngilizler özeldir. Dünya biliyor. En içteki düşüncelerimizde bunu biliyoruz. Bu, dünyadaki en büyük ulus. Bu yüzden ona hizmet etmek bir onurdu. Başarıya ulaştığım zamanlar için siz İngiliz halkına teşekkürlerimi sunuyorum ve yetersiz kaldığım zamanlar için sizden özür diliyorum. Ama iyi şanslar.

Ne yaşarsanız yaşayın; birine en son davranış şekliniz, onda bıraktığınız tek fotoğraftır.

Hayatımın en büyük gururu, en büyük şerefi bu asil ve soylu ailenin ve destansı davanın genel başkanı olmak olmuştur. Bu şerefi son nefesime kadar gönlümün en derin köşesinde taşıyacağım.

Hizmetlerimizi vicdanlar sussa, tarih haykırır.

Sadece kendimi sorumlu tutuyorum. Sorumluluğu kimseyle paylaşmıyorum. Hiçbir mazeretin arkasına saklanmıyorum. Çünkü bu devleti idare etmiş ve bu devleti idare etmeye talip olanların hiçbir mazeretin arkasına saklanma gibi bir lüksü yoktur. Eğer bir başarı olsa idi bu hepimizin olurdu. Sorumluluğu tümüyle ben alıyorum. Kimseye kızgın değilim. Kimseye kırgın da değilim. Ama meydanlarda söylediğim bir söz vardı. Bunu her fırsatta tekrar ettim. Bir Cenab-ı Allah'ın, bir de Türk milletinin önünde eğilirim. Başka da kimsenin önünde eğilmem. Bugün de milletin o kararı önünde eğiliyorum.

Elveda dostum benim, elveda
Can dostum seninle dolu göğsüm
Çok önceden belirlenen bu ayrılık
Buluşmayı vaadediyor ilerde bir gün.
Elveda dostum el sıkışmadan, konuşmadan,
Üzülme ve kaşlarını eğme mutsuz.
Ölmek yeni bir şey değil dünyada,
Ama yaşamak da daha yeni değil kuşkusuz.

Hoşçakalın.