Bana göre yapılmamış, benim için düzenlenmemiş bir dünyada yaşıyorum, doğru...

Hayatı bu kılığa sokmak, insanlara da tanrılara da yakışmaz.

Hayat bir kuruluşun değil, bir yıkılışın ifadesidir. Neye dayanacaksınız? Neye tutunacaksınız? Her şey yıkılıyor.Ortada hiç. Hiç. Hiçbir şey yoktur.

Eğer hayata küçük ayrıntılarıyla bakacak olursak ne kadar gülünç görünür. Mikroskopta görülen bir damla su gibidir, tek hücrelilerle kaynayan tek bir damla. Telaşla koşuşturup birbirleriyle mücadele etmelerine nasıl güleriz. İster bu su damlasında isterse insan hayatının küçük süresi içinde olsun bu korkunç etkinlikler komik bir etki yaratıyor.

Can sıkıntısı, hayatın boşluğu hissinden başka bir şey değildir.

Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Kurumuş yaralarımın kabuklarını söküp arşivinize katmakla elde ettiğiniz hazza anlam veremedim. Yoo ben cahilim.

Bana göre değildi bu dünya; bir avuç yüzsüz, dilenci, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi; onlar için kurulmuştu bu dünya. Yeryüzünün, gökyüzünün güçlülerine avuç açanlar, yaltaklanmasını bilenler için.

Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar, vazifelerini yapıyorlar, hayata bir şey ilave ediyorlardı. Ben neydim? Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu? Şu ağaçlar, onların dallarını ve eteklerini örten karlar, şu ahşap bina, şu gramofon, şu göl ve üzerindeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdiği bir işi yapmakla meşguldüler. Her hareketlerinin bir manası vardı, ilk bakışta göze görünmeyen bir manası. Ben ise, dingilden fırlayarak, boşta yuvarlanan bir araba tekerleği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum. Muhakkak ki dünyanın en lüzumsuz adamıydım. Hayat beni kaybetmekle hiçbir şey ziyan etmeyecekti. Hiç kimsenin benden bir şey beklediği ve benim hiç kimseden bir şey beklediğim yoktu.

Bu dünyada her zaman senden faydalanmaya çalışacak insanların olduğu açıktı — O krallar ve kraliçeler kendilerinin çok önemli olduğunu düşünen, sizden faydalanmak isteyen ve hayatınızı cennet ve cehennem haline getiren insanlardır. Cennet kısmını alacağına dair söz veriyor ve Cehennem bunların gerçekleşmediği zamandır.

Hayatın gerçekten basit olduğuna inanıyorum. İşleri karmaşık hale getiren diğer tüm insanlar.

Hayat eylemdir, laf değildir. Eylem getirmeyen fikir sahtedir.

Hayatım boyunca enerjimin ve yeteneklerimin ancak %2'sini kullanabildim. Geri kalan %98'i küçük insanlarla itişmekle geçti.

Ne kadar severim o insanları! O insanlar ki, renkli, silik Dünyasında çıkartmaların Tavuklar, tavşanlar ve köpeklerle beraber Yaşayan insanlara benzer.

Beni anlamıyorlardı. Zarar yok. Zaten beni, daha kimler anlamadı.

Hayatın çekilmez olmaması için iki şeye alışmak gerekiyor: zamanın açtığı yaralara ve insanların açtığı yaralara!

Bazı insanlar, hayatın güzel olduğunu hatırlamak için vardır. O insanların değerini bilin...

Ne çok gürültü ettik.

Yalnızlık... Onların inandığı gibi inanmıyorum, onların yaşadığı gibi yaşamıyorum, onların sevdiği gibi sevmiyorum... Onların öldüğü gibi öleceğim.

Bazen hayatta değilim gibi hissediyorum.