İstiridye yemeyeceğim. Ben yemeğimi ölü isterim, hasta değil, yaralı değil, ölü.

Bir süper kahraman olmayı seçecek olsam Süpermen olurdum. Süpermen'de bende olmayan her şey var.

Başkan seçilmenin avantajları da var. Seçilmemin ertesi günü, lise notlarımı “çok gizli“ olarak sınıflandırdım.

Dediğim gibi karım berbat bir aşçıydı. Akşam yemeğinden sonra dişlerimi fırçalamazdım, onları sayardım.

Uzun bir yaşam ile iyi bir yemek arasında tek bir fark vardır: yemekte tatlı en son gelir!

Yetişkin bir kafa ve küçük bir bedenle doğdum.

Uykusuzluk benim en büyük ilham kaynağım.

Yaptığım işi yapanların hiçbiri eğer mizah duyguları gelişkin olmasaydı bu işi yapamazdı.

Başkan olmak, ‘mezarlıklar müdürü olmak’ gibi bir şeydir; maiyetinizde yığınla insan bulunur, ama kimse sizi dinlemez.

Beni öldürmeyen yemek, güçlendirir.

Hapishanelerimizin tarihi, bir açıdan mizahımızın tarihidir. Ve mizah en barışçıl silahımızdır.

Doğru mu; peki, 'muhalif' olmayan mizahçı hiç oldu mu, cevabı buluyoruz. Öyleyse, isyan yoksa mizah yoktur. Mizah yoksa isyan yoktur. Ve çok acı, mizah yoksa aydın yoktur.

Mizahı kurumuş bir toplum aptallaşmaya mahkumdur. Aptallar mizah yapamazlar. Mizah yapmayanlar aptallaşırlar. Bu arada eklemek gerekiyor, solcu olamazlar.

Mizah çelişkiyi görme yeteneğidir. Özellikle gülünçlü çelişkiyi sezebilme işidir. Bu da eleştirinin kaynağı anlamındadır. Bunun için mutlaka zeka gerekiyor, ama tersi de doğrudur; mizah yapa yapa zeka gelişiyor.

100 liralık benzinin 70 lirası vergi. Düşünüyorum da, biraz daha zorlasak dünyanın vergiyle çalışan ilk otomobilini biz üretebiliriz.

Bütün hastalıklar esasen yenilen ve içilen şeylerden ileri gelmektedir.

Tugay o topa taksi tutsa yetişemez.

Aklım zaten uzun zamandır kayıp...

Herkesi mutlu edemezsin, çünkü pizza değilsin.

Olmaz mı? Bağımsızlık var, özgürlük var. Onun için çalıyorlar orada. Alet olarak boş olabilir ama düşünce olarak öyle. (Muhabirin vuvuzelayı göstererek, hocam hiçbir şey yok içerisinde demesi üzerine)