Ve İnsanlar her şeyi yapmayanlardan, her şeyi yapamayacak olanlardan bile her şeyi bekleyerek yaşıyorlar.

Şunu unutmamak gerekir ki, yaşamda çoğu zaman bir durumun, bir olayın, bir eylemin karşısında değil, bir insanın karşısında bulunuruz. Ve önemli olan da bunu bilmektir.

Sinekler neyse yaramaz oğlanlara, biz de oyuz tanrılara. Öldürüyorlar bizi zevkleri için.

Hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz?

İnsanı yaralayan tek şey gerçektir.

Ben insanların tümünün yaralı ve hasta olduklarını inanıyorum. Sanatımın kaynağı da bu her insanda gördüğüm zavallılıkla, delilikle ilgilidir.

Ümit, uyanık insanın rüyasıdır.

İnsan hayatın zorunlulukları, ümitsizlikleri, yorum kabul etmez müthiş gerçekleri içinde düşkün, ağlamaklı, çaresiz kaldığı zamanlarda dünyayı, ömrü anlayacak kadar kültürü,muhakeme gücü varsa her şeyi küçümseyen bir gözle görmeye çare arayan bir filozof kesilir.

İnsana kıymet veren ölümdür.

Diyorum ki; her şeye rağmen insan mühimdir.

İnsanın gelişmesi, Tanrı'yı içinden çıkarıp yerine aklı koymasıdır.

Nietzsche, ilerleme’ye ve dolayısıyla insan’a inanmıyor. Tekellerin egemenlik kurmaya başladığı bir dönemde yaşıyor; tekellerin bireyleri sürüye çevirmeye başladığını görüyor. Bu görgü ve hastalıklı bir yapıyla, tekellere cephe almak yerine sürüye dönüşen kütlelere cephe almaya kalkıyor, sıradan insandan tiksinmeye başlıyor.

Serçeler gibidir insanlar, ilelebet uçmaz düşer.

Soyluluk, insanın nereden geldiğine değil, insanın nereye doğru gittiğine bağlıdır.

Hür insan kendi kendisi olmak ister.

İnsanlar üzerinde pek çok şey söylenir, ama insandan söz edilmez hiç.

İnsanlar başkalarının yargı gücüne kendi yargı güçlerinden çok güvenirler.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıklarıdır.

İnsan bir mendille gezmeli hayatı, ne zaman ağlayacağı bilinmez ki.

Hayat dar alanda trajedi, geniş açıda komedidir.