Her şey sadece algılandığı haliyle mevcuttur.

Zihin ne doğar, ne de ölür, sadece onun gizemli görüntüleri ve suretleri doğup ölürler. Her şey hayaldir, gerçeği yok eden geçici bir çizgi oyunudur.

Düşleri, sürdükleri sürece gerçektir. Daha fazla hayat diyebilir miyiz?

Gördüğüm şeylerin boyundayım ben, Kendi boyumda değil.

Gündüz düş görenler, sadece gece düş görenlerin kaçırdığı pek çok şeyin farkındadır.

Külle bezenip, gülle kandırıldı tüm hayâllerim.

Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Benim en güzel düşlerim içimde kaldı.

Bir hayal, tek başına kurulduğu vakit sadece bir hayaldir. Birlikte kurulduğu vakit bir gerçekliktir.

Eğer algı kapıları temizlenseydi, her şey insana, olduğu gibi görünürdü; sonsuz.

Bir şeyin öyle olduğuna duyulan sarsılmaz inanç, o şeyi öyle yapar mı?

Bir insan gördükleri kadardır.

“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Bir ağaçla bir düş arasındaki fark hakkında ne bilebilirim? Ağaca dokunabilirim; düşe sahip olduğumu bilirim.

Putları oldukları gibi tanımak onların büyüsünü bozmaz.

İnsanlar ancak hayalleriyle yaşar ve biraz yaşamaya başlayınca tüm hayallerini kaybederler...

Gençleri bırakınız dünyayı hayal ettikleri gibi görsünler, büyüyünce nasıl olsa olduğu gibi göreceklerdir.

Hayatın aslında bir masala benzediği doğruymuş.

Dünya renk, ışık ve ısıdan oluşur.