Bir gün tiyatronun ışıkları sönecek, zil sesleri susacak ve tiyatro perdesi sonsuza kadar üzerime kapanacak. İşte o zaman giderken tüm üzüntülerinizi yanımda götürerek size sadece kahkahaları bırakacağım.

Seks ile ölüm arasındaki fark, ölümü tek başına yapabilmeniz ve kimsenin de sizinle dalga geçememesidir.

Hasta: Sizin hemşire… Buraya normal girdi, anormal çıktı. Demek ki doktor sensin! Merhaba doktor!

Ölüme külden başka bir şey bırakma.

Bütün kalbimle isteyerek söylüyorum: Sahnede ölmek istiyorum.

Biliyordum ki dünyanın bu büyük tiyatrosunda, herkes, ölüm gelip çatana dek bir tür oyun oynar. Ben de bu oyunu önüme almış, oynuyordum.

12 Temmuz'larda, Malatya dağlarında yoldaşlarımız nasıl gittilerse ölüme, biz de öyle gidiyoruz.

Unutmayın, öldüğünüzde, öldüğünüzü bilmiyorsunuz. Diğerleri için sadece acı verici. Aynı şey aptal olduğunda da geçerlidir.

Ben iki kez ölmek istemem. O kadar sıkıcı!

Çocuğumun mezarına ancak kalabalık çekildikten sonra gidebildim. Orada bile hala beni görenler varmış gibi ağlamaya cesaret edemiyordum. Kızıma: "Kurtuldun çocuğum" dedim. "Yaşasaydın muhakkak bedbaht olacaktın. Kurtuldun. Rahat rahat uyu. Keyfine bak!"

Büyük babam derdi ki, Ölen herkes ardında bir şeyler bırakmalıdır. kitap, Ya da ekili bir çiçek bahçesi. Elinin dokunduğu bir şey bırakmalı. Ona dokunan kimse senin varlığını hissetmeli.

Büyükbabam herkes öldüğü zaman geride bir şey bırakmalı derdi. Bir çocuk, bir kitap, bir resim, bir ev, yapmış olduğu bir duvar ya da bir çift ayakkabı. Yada ekili bir bahçe.

Yaşıyorum ve ölümüm konusundaki dedikodularla ilgilenmiyorum. Ama ölü olsaydım, bunu bilen son kişi olurdum.

Ya duvar kâğıdı gidiyor, ya da ben.

İlerde Ben öldüğümde heykelimi dikmesinler. Dikmesinler ki gölgesi yere vuruyor diye heykelimi Kırmasınlar.

Öleceğiz bir gün, gömecekler. Birkaç gün övecekler, sonra kalan malını bölecekler; hatta memnun kalmayıp üstüne bir de sövecekler.

Yok derdümüze ölümden özge dahı çâre Hâsıl bu ki mihnet-zede bî-çâre-i ışkuz

Benim gençliğimde herkeste Amerika'ya gitmek gibi çok yoğun bir istek vardı. Bu yüzden liman cüzdanı çıkarttım ve gemici oldum. Hiç unutmam, bir Panama şilebinde çalıştım. Gemide kimsenin canı sıkılmazdı. Onlara fıkralar anlatır, taklitler yapardım. Herkes çok gülerdi. Sonra askere gittim, orada da arkadaşlarımı çok güldürürdüm. Giderek insanların yüzünü güldürmek bende tutku oldu. Sonra da tiyatro başladı zaten.

Benim cephem sahne. Ben tiyatronun bir neferiyim. Asker hastalıktan ölmez; kurşunla ölür. Ben de cephede yani sahnede alkışlarla ve alkışların arasında ölmek istiyorum.

Benim deli olmam olanaksız. Çünkü ben ölmüşüm. Deliler de ölür ama hiç ölüler delirir mi?