Seni senin sevdiğin kadar kimse sevemez.

Uzun süreli işe girişende kendine pozitif bakışta patolojik bir fazlalık vardır.

Narsisistlerin tenleri ince olur, o yüzden tatlı ve incinir yapıdadırlar ve yine o yüzden bencil olurlar.

Kendini çok sevenin nesnelere sevgisi azdır, nesneleri çok sevenin de kendine ilgisi azdır.

Pek çok ortak yanımız var, ben onu seviyorum, o da kendisini!

İnsanları sevmeye ikna etmektense nefret etmeye ikna etmek daha kolay.

Sevgi ile nefret arasında çok ince bir çizgi vardır. Birisinden nefret ediyorsanız ve bir gün onu yenemeyeceğinizi anladığınız zaman onu sevmeye başlarsınız. Ve yine birisini seviyorsanız ve bir gün onu yenebileceğinizi düşündüğünüz zaman ondan nefret etmeye başlarsınız.

Halk sevginin veya alâkanın objesini ortadan kaldırmakla meseleyi kestirme halledeceğini sanır ve sevdiğini öldürür. Biz meselenin dışarıda değil, içimizde halledilebileceğini daha çok anlarız. Çünkü dâva yalnız sevgili ile kendimiz arasında değil, hattâ senin meselende olduğu gibi hiç değil, asıl dâva kendimizle kendimiz arasındadır. Sevgiliyi dışarıda öldürmek neye yarar? İçimizde yaşadığı müddetçe, biz sadece bir şeklin katili olmakla kalırız. Onu içimizde öldürebilmeliyiz. Unutmak budur. Tereddüdün lüzumsuz. Rezil etmek veya öldürmek, yani mânen veya maddeten öldürmek, verdiği zafer gururu ne olursa olsun, meseleyi halletmez.

Modern dünya kendini sevmeyi yüceltir, oysa insanlığın en büyük ihtiyacı insanı sevmektir.

İnsan, nasıl tanımlanırsa tanımlansın, bir şey tarafından sevilmek ve sayılmak ister.

Sevdiğimiz zaman, aşk o kadar büyüktür ki; bir bütün olarak içimize sığmaz. Sevdiğimiz insana doğru karşımızdakinin hisleri dediğimiz şey; kendi sevgimizin çarpıp geri dönüşüdür. Bizi gidişten daha fazla etkilemesinin, büyülemesinin sebebi ise, kendimizden çıktığını fark edemeyişimizdir

Kimse bizi sevmezse, kendimizi sevmeyi bırakırız.

Gerçek aşk daima kişisel yarar duygusundan vazgeçme temeli üzerinde yükselir.

Dünya, İkinci Dünya Savaşından bir önceki psikolojik noktada. Felsefi olarak da tıkanıklık var. Dünyada genel anlamda kardeşlik, sevgi, aşk konusunda tıkanmalar var.

Çocuğun sıcaklık ve sevgi almamasının ana nedeni, ebeveynlerin sonuç olarak sevgi verememesidir.

Hepimiz sevilmekten ya da nefret edilmekten hoşlanırız. Bu anımsanacağımızın, varolduğumuzun bir işaretidir. Bu nedenle sevgi yaratamayanların çoğu nefret yaratmışlardır. O da anımsanır.

Bazen kendimizi seviyoruz.Bazen birazcık sevyoruz,bazen de hç sevmiyoruz.Yani sevgi dalgalanan bir şeydir.

Birisi beni olduğum gibi severse, sonunda kendime bakmaya cesaret edebiIirim, beIki.

Söylediklerimi anlıyor musun? Birilerini sevemeyen bir insan, kendisini de doğru dürüst sevemez.

Neden Barbaros'u, onun içinde yaşamak isteyecek kadar seviyordu? Hiçbir yanıt gelmedi sorusuyla buluşmaya. Gelseydi de tanıyamazdı. Çünkü Gonca aşkın IQ düşürücü yan etkisinin altındaydı.