Ölünceye kadar seni bekleyecekmiş, Sersem. Beni seni beklerken ölmem ki... Beklersem.

Hayat söndürülemez, onun kendiliğinden sönmesi lazımdır. Tabii bir surette bitmesi lazımdır. Ne ümitsizlik ne cesaretsizlik ne de kin onu söndürmemelidir.

Sürekli yaşam umut demektir. Ölüm, seçme şansının yok olmasıdır.

Ölüm olmasaydı, inanç temelli dinin etkisi yok denecek kadar az olurdu. Belli ki ölüm gerçeği bize dayanılmaz geliyor, inanç ise mezara girdikten sonra daha iyi bir hayata kavuşacağımız umudundan besleniyor.

Çocuğumun mezarına ancak kalabalık çekildikten sonra gidebildim. Orada bile hala beni görenler varmış gibi ağlamaya cesaret edemiyordum. Kızıma: "Kurtuldun çocuğum" dedim. "Yaşasaydın muhakkak bedbaht olacaktın. Kurtuldun. Rahat rahat uyu. Keyfine bak!"

Yok derdümüze ölümden özge dahı çâre Hâsıl bu ki mihnet-zede bî-çâre-i ışkuz

Bir bakmışsınız benim cenazemde başka sanatçılarla röportaj yapmışsınız. Gün gelecek tiyatro sanatçıları ölecek. Tiyatro perdesi üstümüze üstümüze yıkılacak. Seyirci üzülmesin. Ben ve benim arkadaşlarım, onların kederini alıp götürecek. Onlara sadece gülmek kalacak.

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da, hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

Ben aydınlık ve özgürlük delisiyim Varsın hainleri gizlesinler soğuk bir taş altına Dürüstçe yaşadım ben, karşılığında Yüzüm doğan güneşe dönük öleceğim.

Ölüler hayata döner mi? Kitaplar hayır diyor, gece evet diye haykırıyor!

Tanrı'ya inanmak, ölenleri rahatlatmıştı hep. Avundukları tek şey, arkada bıraktıkları çocuklarının üzerinde Tanrı'nın gözü bulunduğuydu.

Yaşamaya hiç kimse zorlanamazdı, sevdaya da; saçmaydı bu. İnsanlar üzerinde gücü olan tek şey ölümdü.

Dünyada, öleceğini bilerek yaşayan tek varlık insan. Bunu ötelemeyi de beceriyor insan. Hastalıkla, bu gerçekle yüzleşmek durumunda kalıyorsunuz. İki seçeneğim vardı: Ya acıya katılıp, kendimi yok etmek; ya da yaşama dört elle sarılmaktı. Ben, içimdeki “Tanrısal” güce sarılıp, sonuna kadar yaşamayı seçtim.

Gerçeğimiz ne olursa olsun, sevdiğin birini yitirmenin kederi, onulmaz bir şey. Gerçek, içtenlik, güç, tatlılık, hiçbir şey acıyı dindiremiyor...

Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o ama... Bozmadım.

Öyle özgür, öyle özgürlüğe sevdalı / İstese dağları eritirdi soluğuyla / Kıyamet dudağının iki ucundaydı / Mapusta öldü

Kuş ölür, sen uçuşu hatırla.

Keder ve kahkaha ile biraz zaman, Ve sonra gün kapanacak; Gölgeler toplanır. Kimse bilmezse ne olur.

“Korkma.” dedi kefene sarınmış adam, “ölü değilim. Beni vaktinden önce gömdüler.

İnsanların öldüğünde nereye gittikleri hakkında konuştuğumuzu biliyorsunuz. Sadece bir yerlere gittiğine inanıyorum.