Esas işimiz uzakta bulanık duranı değil, yakında berrak duranı görmektir.

Yaşamın amacı bir yere varmak değil, zaten orada her zaman olmuş olduğunun ve olacağının farkında olmandır.

Ne kadar uzun ve karmaşık olursa olsun, her hayat esasen tek bir andan ibarettir – kişinin kim olduğunu öğrendiği an.

Sınırı yok bu hiçlik mertebesinin. Tarifi yok dünyadaki sahipsizliğimin.

Dikkat, aklın en büyük çocuğudur.

Durursa anlaşılır saatin kaç olduğu

An, zamanın ve ebediyetin birbirini dokundukları bir belirsizlik.

Geçmişi unutan, şimdiyi ihmal eden, gelecekten korkan insanların ömrü çok daha kısa, çok daha karışıktır. Son anlarını yaşarken zavallılar çok geç farkına varırlar ki zamanı bir hiç uğruna didinip geçirmişlerdir.

Hiçbir şey hiçbir şeyden gelmez.

İnsanların çoğu hayatlarının sonunda geriye dönüp baktıklarında molalarda yaşadıklarını görürler. Takdir etmeden ve zevk almadan geçip giden şeyin aslında hayatları olduğunu gördüklerinde şaşırırlar. Ve böylece umutlarla kandırılan insan ölümün kollarına koşar.

Hiçliğin o keyifli dinginliğini yok yere bozan bir olay diye niteleyebiliriz hayatımızı.

Eğer ki hayat kâle alınır ve hiçliğe tercih edilebilecek bir şey olsaydı, o zaman hayatın çıkış kapısı bu denli korkunç bekçiler olan, ölüm ve ölüm korkusu tarafından tutulmazdı. Ama bu korkunç hayata, olduğu bu korkunç haliyle kim dayanabilirdi ki, ölüme giden yol bu derece dehşet verici olmasa? Kim katlanabilirdi ölüm düşüncesine? Kim katlanabilirdi yaşamaya, eğer ki ölüm yolu tatlı olsa! Yine de iyi olan bir şey var ki, o da hayatın ötesini herkesin bir gün göreceğidir.

Mutluluk yarına ait değil. O bir varsayım değil. Mutluluk burada ve şimdi başlar...

Tek tesellim, ölümden sonra hiçlik ümidiydi; orada tekrar yaşamak düşüncesi içime korku salıyor, beni hasta ediyordu. Ben ki henüz yaşadığım dünyaya bile alışamamışım, bir başka dünya neyime yarardı benim?

Vücut cevhersiz bir kalıp, Hiçe gider hiçten gelip.

Geçmiş yalnızca anılarımızdadır; gelecek yalnızca planlarımızdadır. Şimdi ise bizim tek gerçeğimizdir.

Günümüze musallat olan geçicilik bilgisi, onların kokusudur.

Yiyordunuz içiyordunuz  Yaşamıyordunuz ki.

Yaşıyor ama bilmiyor yaşadığını.

Yaşama aşinalığının pusu, varoluşumuzun büyüleyiciliğini gizler.