Bölüşmemiz gerekenleri bölüşemiyoruz.

Karın tokluğuna çalışan çok sayıda genç var. Bir de, pek çalışmadan lüks hayat yaşayan kimseler var. Normal bir toplum değiliz.

Bu şehirde vajinanız varsa ve saygın bir konumdaysanız, işte bu ölümcül bir bileşkedir.

Güçlü olanın güçsüzü maddi manevi tanklarla, tüfeklerle acımasızca ezip geçtiği, hukukun -ama sana, bana amcamın kızı Süheyla’ya göre değil, evrensel kriterlere göre hukukun- üstünlüğü olmadığından gücünü, dolayısı ile mezalimini, Allah yarattı demeden artırdığı bir düzenden söz ediyoruz.

Her çağın kendi baştan çıkaranları, zaafları ve tehlikeleri var. Bizim çağımızınki insanın değerini statü ile bir tutması ve çıkarcı bir çizgide olması.

Kadın, erkekten aşağı bir mahlûktur.

Zengin ile fakir arasındaki dengesizlik, tüm cumhuriyetlerin en ölümcül hastalığıdır.

Herhangi bir insanın rütbesinin üstünde eşleşmesi, özgürlüğünü satmaktan başka bir şey değildir.

Toplumda önemli bir konuma sahip olan biri, daha büyük ve daha süslü bir hapishanededir. Küçük bir mevkii olan zindandadır. Hiçbir mevkii olmayan insan, geçimini rahat sağlıyorsa ya da en azından kimseye ihtiyaç duymuyorsa, özgür olan tek insandır.

Ekmek hepimize yetmiyor, kitap da öyle ama keder... Alabildiği kadar.

Yasalar örümcek ağına benzer, küçük sinekler ağa takılır kalır, büyük sinekler ağı deler geçer.

Benim görüşüme göre bu dünyada elde edebileceğin bir zerre adalet yok.

Bence Dünyada iki ulus vardır, zenginler ve yoksullar!

Fırsatın olmadığı yerde, yetenekli olmak yetmez. Ve fırsat da, gerçekten yok.

Hep soruyordum gezdiğim yerlerde, 'Denizler neden bizim de balıklar başkasının?' diye.

Mülkün olmadığı yerde adaletsizlik de olmaz.

Şimdi bilgi sahibi olanlar ve olmayanlar şeklinde yeni bir sınıfsal bölünme ortaya çıktı.

Bir toprak parçasının etrafını çitle çevirip "bu benimdir" diyen ve ona inanacak denli saf başkalarını bulan ilk insan, uygar toplumun gerçek kurucusu oldu. Kazıkları sökerek ya da hendeği doldurarak başkalarına, "Bu düzenbazı dinlemeye son verin, meyvaların herkese ait olduğunu ve toprağın hiç kimseye ait olmadığını unutursanız bittiniz demektir" diye bağıracak biri, insan soyunu hangi suçlardan, savaşlardan, cinayetlerden, sefilliklerden ve dehşetlerden kurtarardı.

Toplumsal kötülüğün kaynağı "Bu benim!" diyen kişi değil, "Sen benim eşitim değilsin," demeyi ilk akıl eden kişidir.

Eşitsiz bir toplumda eşit insanlar olmayı öğrenmek yeter. Özgürleşmek işte bu anlama gelir.