İnsanlar sanki hem ateist hem de agnostik olduğumu, sanki bu bir şekilde kesinlikimi zayıflatıyormuş gibi duyduğumu duymak için şaşırdılar. Genelde 'Eh, sen bir Cumhuriyetçi ya da bir Amerikalı mısın?' Gibi bir soruya cevap veriyorum. İki kelime farklı kavramlara hizmet eder ve birbirini dışlayan değildir. Agnostisizm bilgiyi ele alır; ateizm inançları ele alır. Agnostik, 'Tanrı'nın var olduğu bilgisine sahip değilim' diyor. Ateist, “Tanrı'nın var olduğuna dair bir inancım yok” diyor. Her iki şeyi de aynı anda söyleyebilirsin. Bazı agnostikler ateisttir ve bazıları teistiktir.

Ateizm sadece başka bir din değil mi?” Hayır değil. Ateizmin inançları, törenleri, kutsal kitabı, mutlak ahlaki kodu, kökeni efsaneleri, kutsal mekanları veya türbeleri yoktur. Günah, ilahi yargı, yasak sözler, ibadet, ibadet, kehanet, grup ayrıcalıkları ya da 'kutsal' önderler yoktur. Ateistler, aşkın bir dünyaya veya doğaüstü bir yaşam süresine inanmazlar. En önemlisi, ateizmde ortodoksluk yoktur.

Olumlu ve olumsuz eleştirilerde de şuna önem gösteriyorum: Önemli olan yapılan yorumların düzgün dayanakları olması ve sebeplerinin mantık içermesi benim için esastır. Yoksa ‘harika bir albüm olmuş, mükemmel’ falan ama neden harika olmuşu tam bana açıkladığı zaman ben ciddiye alırım.

Siperlerde ateist olmaz.

Hangisi daha tehlikeli: fanatizm mi yoksa ateizm mi? Fanatizm, kesinlikle birkaç bin daha tehlikeli; ateizm asla kanlı bir tutku vermez insana. Ancak fanatizm verir; ateizm suçun karşısındadır, fanatizm ise suçu işlemeye yönlendirir.

Olasıdır ki, eğer Tanrı var olsaydı, varlığına dair sağlam nesnel deliller olurdu. Ama onun varlığına dair hiçbir sağlam nesnel delil yoktur. Öyleyse olasılıkla Tanrı yoktur.

Bana inanmak zorunda değilsiniz ama kanıtlara inanmak zorundasınız.

İnançlarımız için rasyonel gerekçeler dediğimiz şeyin genellikle içgüdülerimizi haklı çıkarmaya yönelik son derece mantıksız girişimler olduğu unutulmamalıdır.

Tanrılar ateistler gibidir; bu onlara bir amaç verir.

Araştırmak ise imansızlığa sevkeder. Ben araştırdım ve imansızım!

Bilimi anlamaya başlamadan önce, Tanrı'nın evreni yarattığına inanmamız doğaldı. Fakat artık, bilim çok daha ikna edici bir açıklama sunuyor. 'Tanrı'nın aklını okuyabileceğiz' sözüyle kastettiğim şayet bir Tanrı söz konusu olsaydı, ki yok, bu Tanrı'nın bileceği her şeyi bilebileceğimizdi. Ben ateistim.

Tanrı'nın tek kusuru, var olmamasıdır.

Dünyanın yaratıcısı olmadığını kabul etmek, çelişkiler içindeki bu dünyayı bir yaratıcıya bağlamaktan daha kolaydır.

İnanmadığım bir tanrıya kızamam.

Mantıkla beslenmeyen şey mantıkla yönetilemez.

Ateist olmak için gerekli kalp iyiliği ve zihin kudreti, ancak on binde bir insanda görülür.

Dinsel metinlere harfiyen uymayı düstur edinmiş birinin gözünde ılımlı dindar, başarısız bir köktendinci'den başkası değildir. Büyük olasılıkla kendini diğer inançsızlarla birlikte cehennemde bulacaktır. Ilımlılık Tanrı'nın yasalarına tamamen boyun eğmeye karşı bir gönülsüzlükten başka bir şey değil. Bir yandan metinleri harfiyen yaşamaktan geri durup, diğer yandan böyle yaşayanların mantıksızlıklarına göz yuman ılımlılar, inanç ve mantıklarının ikisine birden eşit derecede ihanet ediyor.

Ateist, gerçeklikle azıcık irtibat kurarak komşularının fantezi yaşamlarıyla irtibatı epeyce koparmış olur.

Dinî savunma şöyledir: Yazı gelirse inanç kazanır, tura gelirse mantık kaybeder.

Ateistlerin orgazma ulaşırken adını haykıracakları kimseleri yoktur.