Bir asker bir parça renkli kurdele için uzunca süre özveriyle savaşır.

Askerler! Tarih size bakıyor.

— Nedenini bilmediğim bir sorumluluk duygusu bana bunları yaptırıyor, yazdırıyor.

Neler mi yaptılar, kısa kişisel tarih şudur: a) Tağmaç, darbe yaptığında, Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde öğretim üyesiydim. Kovdular. Hakim Yarbay, askeri savcı, Mustafa Deniz, beni, hapsanenin kapısından döndürdü, adını sevgiyle anıyorum. b) Evren, darbe yapınca, hem Gazi Üniversitesi’nden çıkarttılar ve hem hapse koydular. c) Özkök Darbe yapınca, Gazi’den iki kez kovdular ve hep pencereden tekrar girdim. Hapse atmaktan yorulmuşlardı, ayrıca hapishaneden pek taze çıkmıştım, atmadılar.

Toplum; devrimcilere, akıllı ve inatçı şizofrenler olarak bakıyor. Hep hapse koyuyor ve fırsat buldukça başlarını vücutlarından ayırıyor.

Herzl, 'devlet adamı' kabul ediliyordu.Devleti yoktu.Enver, milliyetçi idi.Milleti yoktu.Hep arıyordu.Savaş ilan ettim. Askerim yok ve tertipliyorum.

Kurmay Sınıfı sınıfta kaldı.

Zaferler kadar yenilgiler de efsanedir tarihte. Mağlubiyet, kimine göre gâlibiyetten bir adım öte. Yenilgiler savaşa zorlasa da fikri ve fiilleri, yanılgılarla mağlup olur morâl askerleri. Vurduğu yerde zakkum biten adamdan dinle nükteyi. İşte o zaman yersin esaslı yıkıcı tekmeyi. Hislerin dökülür, ellerin bak boş kalır, mini mini bir kuş konar donar donar kıçı açıkta kalır.

Suçluların cezaları müebbet hapse çevrilmelidir. Nihayet bunlar genç, tecrübesiz, taşkın insanlardır. Taşkınlıklarının hiçbir netice veremeyeceği kendilerine ve emsallerine öğretilmiştir.

Bizi ayakta tutan kalelerimiz tamamen düşmeden, temiz toplum yaratmak için ulusça bir an önce kollarımızı sıvayıp işe koyulmalıyız. Bu noktada Martin Luther King'in çağrısının hala geçerliliğini koruduğunu belirtmeliyim: "Uçamıyorsan koş. Koşamıyorsan yürü, yürüyemiyorsan emekle, emekleyemiyorsan başarabildiğin hareketi yapmaya devam et!"

Batı Çalışma Grubu’nun çalışmalarında demokrasiye aykırı en küçük bir şey yoktur.

5 sene önce hoşlandığım bir kız ile aynı ortamda bulunmak için gitara yazıldım. O sıralar aklımda hiç şarkı söylemek yoktu. Ailemi zorla ikna edip yazıldım. Heyecanla kursa gittim bir baktım, kız mezun olmuş. Meğer kızın sosyal medyadan 9 ayki gönderilerine bakıyormuşum, haberim yokmuş. 1 ay içinde gitar çaldım ve şarkı söylemeye başladım. Bizim yıl sonu gösterilerimiz oluyordu, onlara katıldım ve herkes sesimi beğendi. Konserler vermeye devam ettim, sosyal medyada paylaşımlar yaptım. Büyük bir kitle yakaladım ve artık başkalarının şarkılarını söylemek yerine, insanlar benim şarkılarımı söylesin dedim. "Gece Gölgenin Ardından Bak" şarkısını çıkarttım ve çok güzel de gidiyor şu an.

Ben hayallerimi sürekli yazarım, gerçekleştiğinde de hemen yenilerini üretirim.

Özgür insan, yaratıcı insan, realiteye çevresini ve zamanını yöneten moralin gözlükleriyle bakarak fikir yürütmez; insanlar karşısında yargıç rolü oynamaz.

Umudunuz bitmeden ömrünüz bitmesin!

Evdekiler, çocuklarım, doktorlarım herkes gitmemem için telkinde bulundu ama yapamıyorum. Takımın yanında olmak onlara destek vermek istiyorum. Benim orada olmamın, beni tribünde görmelerinin onlara moral vereceğini düşünüyorum. Galip gelince de zaten mutluluktan her şeyi unutuyorum.

Gerçekten evet demek istiyorsan asla hayır deme.

Kendine güvenini kaybetmiş toplumların kazanacakları hiçbir şey yoktur.

Dışarıdan verilen motivasyon işe yaramaz. Motivasyon içten gelmelidir.

Kendi meslektaşlarım dahil hepsi "Bunu yapamazsınız" dediler. Esas hançeri Tersane eski Komutanlarından yedim, açık açık "Siz bu işi başaramazsınız" dediler, ben de "Başarırız" dedim. Kavga da buradan çıktı zaten.