İnsan acı çeken birine sormaz: Ülken ve dinin nedir? Sadece şöyle denir: Acı çekiyorsun, bu benim için yeterli...

Farkında mısınız bilmem, kimse kendi acısını bile duymuyor artık.

Başka birisinin başına geldiği sürece her şey eğlencelidir.

Zayıf, çaresiz, dilsiz bir hayvanın ıstırabı dünyanın en acıklı manzaralarından biridir.

Yaralı bir insana ne hissediyorsun diye sormam, yaralı bir insan olurum.

Et yemekten hoşlanmıyorum çünkü; domuzların ve kuzuların nasıl öldürüldüğünü gördüm. Onların acısını gördüm ve yaşadım. Yaklaşan ölümü hissediyorlardı. Dayanamadım, çocuk gibi ağladım. Koşarak bir tepeye çıktım, nefes alamıyordum boğuluyorum sandım. Kuzunun ölümünü yaşadım.

Gerçek kardeşlik paylaşılan acıda başlıyor.

Bir insan acı duyarsa canlıdır. Başkasının acısını duyarsa insandır.

Kişi kendi mutluluğuna katlanabilmek için, bir başkasının acısını taşıyabilmeli.

Niye çoğu kez, bazılarının zevki, başkalarının gözyaşlarıyla son bulur?

Bir intihar olayı okuyunca, insana buz gibi ter döktüren şey, pencerenin demirlerinde asılı duran narin ceset değil, intihardan hemen önce o kalpte olup biten şeydir.

Ahlakın yegane garantisi evrensel merhamettir.

Acı çekenler ile acı çektirenler aynıdır.

Acı çekmeyenler, başkalarının acı çekebileceğini akıllarını bile getirmezler.

Birileri sancılar içinde iken, hiçbir kimsenin ilgilenmemesine dayanamam. Bu ilkem, yalnızca azınlık insanı için değil bütün insanlar için geçerlidir.

Özgür düşünceli bir insan için hayvanların çektiği acı, insanların çektiği acıdan daha katlanılmazdır. Zira ikincisinde, hiç olmazsa, çekilen acı lanetlenir ve neden olan suçlu ilan edilir. Oysa her gün binlerce hayvan en ufak pişmanlık duymadan, hiç lüzumu yokken katledilir. Birisi bundan söz edecek olsa alay edilir. Ve bu affedilemez bir suçtur.

Helal kesim veya İslami fedakarlıkta boğaz kesilen bir koyun, keçi ya da bir deve, tıpkı bir o kadar acı çeken ve aynı şekilde bir Amerikalı gazeteci ya da Cihadi John tarafından boğazını kesen bir Suriyeli mülteci olarak öldürüldüğü kadar korkutuluyor. ya da herhangi bir ISIS haydutu.

Homo sum: humani nil a me alienum puto.

Savaşın kötülüğüne inanmak için daha vahşi, daha acılı fotoğraflar mı görmeliyiz örneğin? Böyle mi ikna olacağız? Daha güzel bakan babasız Ezidî çocuklar, daha çok ağlayan anneler mı görmeliyiz? Böyle hikâyeler mi dinlemeliyiz? Böyle anlarda kötü bir gazeteci oluyor, mesela rahat fotoğraf çekemiyor, ne diyeceğimi bilemiyorum. Ama Sontag’ın şu yorumunu da hatırlıyorum şimdi yazarken parça parça. Acı fotoğrafları enflasyonundan yaratılan o zehirli merak duygusuna, moderniteye bu anlamda yönelmiş klişeleşmiş eleştirilere rağmen asıl dert tüm bunlara rağmen insanlığı yitirmemek, sığlığa teslim olmamak, anlamak ve anlatabilmek.

Amacım zamanı satın almak. Mülk edinmek gibi bir derdim yok. Mülkiyet hırsızlık gibi bir şey. Sevmiyorum işte. Biz kuşak olarak böyleyiz. Bize sevmeyi, bir şeylere bağlanmayı öğretmediler. O tarafımız gelişmedi. Benim tek bir düşüncem var; çıplak geldim, çıplak gideceğim. Ben dünyanın bir parçasıyım, şurayla ve bedenimle sınırlı değilim. Bir şeyler yanlış gidiyor, birileri acı çekiyor. Ben de çekiyorum aynı acıyı. Altıma son model bir araba çekip, güzel bir ev alınca mutlu mu olacağım yani? Hayır olmam. Aramızda mutlu olanlar varsa zekalarından şüphe ederim, bir de gözlerinden. Çünkü iyi görmüyorlar!