Herkes bilir ki, bütün canlı varlıklarda açgözlülüğün nedeni ya korku ya da yoksulluktur. İnsanda ise, bazen yalnız kendini beğenmişlikten gelir açgözlülük. Çünkü faydasız ve boş şeyleri gösterişle ortaya serip, başkalarından üstün geçinmeyi şanlı bir iş sayar insanlar.

İnsanoğlunu zaten açgözlü ve pisboğaz davranmaya iten de yoksunluk korkusu değil midir?

Gerçekten de, insanlar bildiklerindense bilmeyip anlamadıkları şeylere inanırlar.

Milliyetçilik, anarşistlik siyasi özellikler değildir, insan işletim sistemleridir.

Mizah, neredeyse her zaman makyaj yapmış öfkedir sanırım.

İçgüdüsel tutkular akılcı çıkarlardan daha güçlüdür.

Hoşa gitmeyen bir fikrin doğru olmadığını düşünmek insanın doğasında var. Eğer bir fikir bir insanın hoşuna gitmiyorsa, o zaman o kişinin o fikir aleyhinde argümanlar bulması hiç de zor olmayacaktır.

İnsan özü karanlık bir deniz; fazla açılmaya gelmez.

Kendi çıkarımız hükmü tamamıyla yanlış kılar.

Bizi rahat bırakan kötülükleri seyretmek bize keyif verir.

Tavsiye istediğimizde, genellikle bir suç ortağı ararız.

İnsan ümitsizliğe düştü mü, mağlup kedinin köpeğe saldırması gibi, dilini uzatır.

İnsanları sevmeye ikna etmektense nefret etmeye ikna etmek daha kolay.

İnsanlar iyilikten çok yaralara karşılık verirler. Çünkü minnettarlık yüktür, intikam ise zevktir.

İncittiği insandan nefret etmek, insan doğasının bir parçasıdır.

İnsan, doğası gereği kime zarar vermişse ondan nefret eder.

En cesur kişiler bile, ani şeylerden korkarlar.

Ben esrarlıyım, ben karanlığım diye bar bar bağıran şeyin esrarı kalır mı?

Efendim ‘köpekler gibi’. Köpekler kendi kendilerine dövüşmezler, köpekleri insanlar dövüştürür, burada sizi kim dövüştürüyor? Çakallar, sırtlanlar, bunların ekolojik dengede bir rolleri vardır, bunların her biri o sistemden beslenirler. Hiçbir hayvan, ne çakal ne sırtlan, ihtiyacından fazlasını yemez bazıları gibi beyler.

Kendi kendisini kabullenmeyen hemen hemen herkes gibi o da bir ahlakçı.