Doğa ve İnsan

Doğaya dönüp hayvanlarla birlikte yaşayabileceğimi sanıyorum. Onlar hallerinden hiç şikayet etmiyorlar. Hepsi hayatından memnun.

Hayvanlara uzun uzun bakıyorum da, hiçbiri kendi türünden birinin önünde diz çökmüyor.

Doğa herkese kendi yarattığını sevip okşama içgüdüsünü verir: Karga da, maymun da kendi yavrularına gülümser yalnız.

Aslında doğada nesli tükenmekte olan tür "doğadaki insan"dır. İnsan doğadan kopmasaydı bu kadar canlı türü yok olmamış olurdu...

Doğanın kusursuz işleyişinin temeli sevgi ve iyilik. Ben, doğa sayesinde vicdanımın sesini duymayı keşfettim.

Deniz sonsuzluk gibi bir şey. Belki onunla iç içe olmak, belki de boy ölçüşmek istiyorum.

İnsan ayaklarında kök salıyor ve en iyi ihtimalle, tabanlarının sevgi dolu ve manyetik dokunuşuyla toprakla iletişim Kurana kadar evinde veya arabasında bir saksı bitkisinden başka bir şey değil.

Doğa her zaman yanımızda, kalbi hareket ettiren, zihne hitap eden ve hayal gücünü ateşleyen vücuda sağlık, akıl için bir uyarıcı bir sevinç.

Doğanın tüm güçleri kendi yollarına gider; insan onlardan yararlanır ya da elinden gelenin en iyisini yapar.

Doğa bizi asla aldatmaz; kendimizi aldatan biziz.

Doğayı tırpanla kovabilirsin, o yine de çabucak geri gelecek.

Kedilerimin kardeşiyim, inceliği ve mahcubiyeti onlardan öğrendim. Beni turnasız türkülerin beni solgun bir kedinin kalbinde unuttular.

Sorun, kendimizi doğanın parçası olarak görmememiz. Kertenkele, dut ağacı, domuz kadar doğalız. Doğa bizden öteymiş, ayrı canı varmış, hatta canı yokmuş gibi davranıyoruz. On binlerce yıl süren avcı toplayıcı dönemimizde, kısmen de tarım toplumunda böyle değildik. Sanayileşmeyle birlikte doğayı ötekileştirdik. Canına kıyar olduk. Yaşadığımız bir geçiş dönemi.

Hiçbir karanlık düşünce yoktur ki, denizin ve havanın etkisine karşı koyabilsin.

Güzel çiçekler beni utandırıyor. Arı olmadığıma pişman oluyorlar.

En dinlendirici ortamlar doğadadır.

Açık yerlerde insan bir dışarılık, bir öteleyiş duyar. Sanki ufkunuz genişler, varlığınız enginleşir.