#yazmak

Evet, yazmak zorundaydım, yoksa çıldıracaktım!

Yazmak, düşünmenin yerini tutmaz.

Hayattaki ilk hatıralarınızı yazmaya çalışın. Bakalım neler bulacaksınız? Sizin için güzel bir hayat temrîni olur,

İlk iki paragrafı yazmak 30 dakikadan uzun sürerse yazılı olarak başka bir konu seçin.

Evet, yazmak zorundaydım, yoksa çıldıracaktım!

Yazmak ruhun geometrisidir.

Yazarken yalnızım.

Kendimizden ne kadar habersiz olduğumuzu, yazdıklarımızı yeniden okurken anlarız.

Her zaman yazabileceğimi hiçbir zaman yazmam.

Yazmak, geleceği görmektir.

Buralarda kimseler okumuyormuş gibi yazmanın riskleri var, bir nevi delilik bu ama birine aniden ulaşıyor sözün: Odasının ta içine. Tam da ortasına kalbinin. Ne büyülü...

Kendisini anlatmak ve çağının tanığı olmak için yola çıkan insan, her şeyden önce yazıya sığınmalıdır.

Mutlu olmak için yazıyorum...

Hayat, dünya, her şey inanılmayacak kadar güzel ve şaşırtıcı olduğu için yazıyorum. Hayatın bütün bu güzelliğini ve zenginliğini kelimelere geçirmek zevkli olduğu için yazıyorum. Hikâye anlatmak için değil, hikâye kurmak için yazıyorum. Hep gidilecek bir yer varmış ve oraya tıpkı bir rüyadaki gibi bir türlü gidemiyormuşum duygusundan kurtulmak için yazıyorum. Bir türlü mutlu olamadığım için yazıyorum.

İçimden geldiği için yazıyorum! Başkaları gibi normal bir iş yapamadığım için yazıyorum. Benim yazdığım gibi kitaplar yazılsın da okuyayım diye yazıyorum. Hepinize, herkese çok çok kızdığım için yazıyorum. Bir odada bütün gün oturup yazmak çok hoşuma gittiği için yazıyorum. Ben, ötekiler, hepimiz, bizler İstanbul’da, Türkiye’de nasıl bir hayat yaşadık, yaşıyoruz, bütün dünya bilsin diye yazıyorum. Kâğıdın, kalemin, mürekkebin kokusunu sevdiğim için yazıyorum. Edebiyata, roman sanatına her şeyden çok inandığım için yazıyorum. Bir alışkanlık ve tutku olduğu için yazıyorum. Unutulmaktan korktuğum için yazıyorum. Getirdiği ün ve ilgiden hoşlandığım için yazıyorum. Yalnız kalmak için yazıyorum. Hepinize, herkese neden o kadar çok çok kızdığımı belki anlarım diye yazıyorum. Okunmaktan hoşlandığım için yazıyorum. Bir kere başladığım şu romanı, bu yazıyı, şu sayfayı artık bitireyim diye yazıyorum. Herkes benden bunu bekliyor diye yazıyorum. Kütüphanelerin ölümsüzlüğüne ve kitaplarımın raflarda duruşuna çocukça inandığım için yazıyorum.

Benim için yazar olmak demek, içimizde taşıdığımız, en fazla taşıdığımızı biraz bildiğimiz gizli yaralarımızın üzerinde durmak, onları sabırla keşfetmek, tanımak, iyice ortaya çıkarmak ve bu yaraları ve acıları yazımızın ve kimliğimizin bilinçle sahiplendiğimiz bir parçası haline getirmektir.

Bir kitap yazmak, yavaşça kendini tanımaktır.

Yazmak, derinleşmeyi ve kendi kendimizle hesaplaşmayı gerektirir.

Bir insanın iç sesiyle konuşması, edebiyatın ta kendisidir.

Kendimize özgü olanı bulmak için önce başkalarını okumalıyız.

Bizi yazmaya iten şey, genellikle kendi içimizdeki eksikliktir.

Yazar olmak, içe kapanmak demektir.

Canım insanlar! Sonunda, bana, bunu da yaptınız!

kâğıt üzerine geçmeyen ilim; zayi, iki dudağı aşan sır; şayidir.